روي بنماي و وجود خودم از ياد ببر

شاعر : حافظ

خرمن سوختگان را همه گو باد ببر روي بنماي و وجود خودم از ياد ببر
گو بيا سيل غم و خانه ز بنياد ببر ما چو داديم دل و ديده به طوفان بلا
اي دل خام طمع اين سخن از ياد ببر زلف چون عنبر خامش که ببويد هيهات
ديده گو آب رخ دجله بغداد ببر سينه گو شعله آتشکده فارس بکش
ديگري گو برو و نام من از ياد ببر دولت پير مغان باد که باقي سهل است
مزد اگر مي‌طلبي طاعت استاد ببر سعي نابرده در اين راه به جايي نرسي
وان گهم تا به لحد فارغ و آزاد ببر روز مرگم نفسي وعده ديدار بده
يا رب از خاطرش انديشه بيداد ببر دوش مي‌گفت به مژگان درازت بکشم
برو از درگهش اين ناله و فرياد ببر حافظ انديشه کن از نازکي خاطر يار