روي بنماي و وجود خودم از ياد ببر
شاعر : حافظ
خرمن سوختگان را همه گو باد ببر |
|
روي بنماي و وجود خودم از ياد ببر |
گو بيا سيل غم و خانه ز بنياد ببر |
|
ما چو داديم دل و ديده به طوفان بلا |
اي دل خام طمع اين سخن از ياد ببر |
|
زلف چون عنبر خامش که ببويد هيهات |
ديده گو آب رخ دجله بغداد ببر |
|
سينه گو شعله آتشکده فارس بکش |
ديگري گو برو و نام من از ياد ببر |
|
دولت پير مغان باد که باقي سهل است |
مزد اگر ميطلبي طاعت استاد ببر |
|
سعي نابرده در اين راه به جايي نرسي |
وان گهم تا به لحد فارغ و آزاد ببر |
|
روز مرگم نفسي وعده ديدار بده |
يا رب از خاطرش انديشه بيداد ببر |
|
دوش ميگفت به مژگان درازت بکشم |
برو از درگهش اين ناله و فرياد ببر |
|
حافظ انديشه کن از نازکي خاطر يار |
|