آيا پردازنده ی شما به کاشه L3 نياز دارد؟

مجهز کردن پردازنده هاي چند هسته اي با يک حافظه ی اختصاصي که مشترکاً توسط تمام هسته هاي موجود بر روي آن ها مورد استفاده قرار مي گيرد، کاملاً منطقي است. کاشه L3 سريع، در اين نقش مي تواند دسترسي به داده هايي که مکرراً مورد نياز هستند را شتابدهي نمايد. هسته ها تا حد امکان نبايد مجبور باشند به حافظه ی کندتر اصلي (RAM) دسترسي پيدا کنند.
اين وضعيت حداقل در تئوري صادق است. محصول اخير شرکت AMD در خانواده ی Athlon II X4 که اساساً يک Phenom II X4 فاقد کاشه L3 به حساب مي آيد. بطور جانبي به اين نکته اشاره دارد که کاشه ی سوم احتمالاً هميشه الزامي نخواهد بود. ما تصميم گرفتيم يک مقايسه ی شانه به شانه را با گزينه هايي از هر دو خانواده انجام داده و صحت اين مسئله را بررسي کنيم.

کاشه چگونه کار مي کند؟
 

پيش از آن که به اعماق بيشتر آزمايش هاي خود فرو برويم، شناخت بعضي از مباني و مفاهيم بنيادي از اهميت زيادي برخوردار است. قاعده ی کلي عملکرد کاشه ها نسبتاً ساده است. آن ها داده ها را در نزديک ترين نقطه ی ممکن به هسته ی پردازشي بافرگذاري مي کنند تا از لزوم دسترسي پردازنده به داده ها از منابع حافظه ی دورتر و کندتر جلوگيري نمايند. سلسله مراتب کاشه ی سکوي دسک تاپ امروزي حاوي سه سطح کاشه، پيش از دسترسي به حافظه ی سيستم مي باشد. سطوح دوم و خصوصاً سوم، تنها براي بافرگذاري داده ها در نظر گرفته نشده اند. هدف آن ها در عين حال اين است که از انسداد گذرگاه CPU با ترافيک غيرضروري تبادل داده ها مابين هسته های پردازنده جلوگيري نمايند.

Cache Hit/Miss
 

کارآيي يک معماري کاشه بر اساس نرخ موفقيت (Hit Rate) آن اندازه گيري مي شود. درخواست هاي داده اي که مي توانند در داخل يک کاشه ی معين پاسخ داده شوند، بعنوان موفقيت ها (Hits) در نظر گرفته مي شوند. اگر آن کاشه حاوي داده هاي مورد نظر نبوده و مجبور باشد درخواست را به معماري حافظه ی بعد از خود ارجاع دهد، يک «Miss» اتفاق افتاده است. بديهي است که Miss ها باعث کندي عمليات مي شوند، زيرا به توقف هايي در خط لوله ی اجرائي و ايجاد دوره هاي زماني انتظار منتهي خواهند شد. از سوي ديگر، Hit ها به حفظ حداکثر عملکرد کمک خواهند نمود.

Cache Write, Exclusivity, Coherency
 

خط مشي هاي جايگزيني، نحوه ی ايجاد فضا در يک کاشه ی کامل را براي ورودي هاي جديد کاشه تعيين مي کنند. از آن جائيکه داده هاي نوشته شده در يک کاشه نهايتاً بايد در حافظه ی اصلي قابل دسترسي باشند، سيستم ها مي توانند اينکار را به طور همزمان انجام داده Write-Through))، محل هاي رونويسي شده را بصورت «Dirty» علامتگذاري کرده (write – Back) و يا اينکه عمليات نوشتن را پس از پاکسازي داده ها از کاشه انجام دهند.
داده ها بر روي سطوح مختلف کاشه مي توانند بصورت انحصاري (Exclusivity) ذخيره شوند، به اين معني که هيچ نسخه ی ديگري از آن ها وجود نداشته باشد. شما به يک قطعه از داده ها در دو ساختار کاشه ی متفاوت نياز نداريد. بطور جايگزين، کاشه ها مي توانند در يک وضعيت فراگير ( Inclusive) عمل کنند، در حاليکه نگهداري داده هاي موجود در سطوح بالاتر کاشه (نزديک تر به هسته ی پردازنده) توسط سطوح پايين تر کاشه تضمين مي شود. پردازنده ی Phenom شرکت AMD با يک کاشه ی L3 از نوع Exclusive کار مي کند، در حاليکه اينتل از استراتژي کاشه ی Inclusive پيروي مي نمايد. پروتکل هاي وابستگي (Coherency) نيز مراقب نگهداري داده ها در بين سطوح متعدد کاشه، هسته ها و حتي پردازنده ها هستند.

ظرفيت کاشه
 

بديهي است که کاشه هاي بزرگتر مي توانند داده هاي بيشتري را بافرگذاري نمايند، اما آن ها در عين حال به ايجاد تأخير بيشتر گرايش دارند. از آنجائيکه کاشه در عين حال بخش عمده اي از ترانزيستورهاي يک پردازنده را به خود اختصاص مي دهد، دستيابي به يک توازن مناسب مابين تعداد ترانزيستورها و اندازه ی die، مصرف برق و مسائل عملکرد/ تأخير از اهميت بسيار بالايي برخوردار است.

شرکت پذيري
 

ورودي هاي RAM مي توانند Direct-Mapped (به اين معني که تنها يک موقعيت در داخل يک کاشه مي تواند براي داده هاي کپي شده از حافظه ی اصلي وجود داشته باشد) و يا n-Way Associative (به معناي n موقعيت ممکن در کاشه براي ذخيره سازي داده ها) باشند. هر چه شرکت پذيري (Associative) بيشتر باشد (تا حد يک کاشه ی کاملاً شرکت پذير)، انعطاف پذيري بيشتري را در کاشه سازي فراهم مي نمايد زيرا نيازي به رونويسي داده هاي موجود نخواهد بود. بعبارت ديگر، شرکت پذيري با n-Way هاي بيشتر مي تواند نرخ موفقيت کاشه را تضمين نمايد، اما تأخير بيشتري را نيز به همراه خواهد داشت زيرا مقايسه ی تمام اين روابط براي Hit ها به زمان بيشتري نياز خواهد داشت. در نهايت، پياده سازي شرکت پذيري چندين طرفه براي آخرين سطح کاشه کاملاً منطقي به نظر مي رسد زيرا از بيشترين ظرفيت برخوردار است و جستجوي در وراي آن باعث فرستادن پردازنده به حافظه ی کندتر سيستم (RAM) خواهد شد.
مثال هايي از اين پيکربندي عبارتند از: Core15 و Core i7 با 32 کيلو بايت کاشه داده L1 شرکت پذير 8 مسيره و 32 کيلو بايت کاشه دستورالعمل L1 4 مسيره کار مي کنند. اينتل آشکارا مي خواهد دستور العمل ها بطور سريعتري قابل دسترسي باشند، در حاليکه موفقيت ها بر روي کاشه داده L1 نيز به حداکثر برسد. کاشه L2 اين پردازنده ها نيز Set- Associative مسيره است، در حاليکه کاشه L3 اينتل با پياده سازي شرکت پذيري 16 مسيره به منظور دستيابي به حداکثر موفقيت هاي کاشه، حتي هوشمندتر شده است.
با اينحال، AMD بر روي Phenom II X4 با يک کاشه L1 از نوع Set Associative 2 مسيره که تأخير پائين تري را ايجاد مي کند، استراتژي ديگري را دنبال مي نمايد. براي جبران Miss هاي احتمالي، اين کاشه به دو برابر ظرفيت حافظه مجهز مي باشد: 64کيلو بايت براي داده و 64 کيلو بايت براي دستورالعمل ها. کاشه L2 همانند طراحي اينتل از نوع Set Associative 8 مسيره است، اما کاشه L3 در طراحي AMDبا شرکت پذيري Set Associative 8 مسيره کار مي کند. بدون در نظر گرفتن کل معماري پردازنده، نمي توان در مورد هر يک از اين طراحي ها قضاوت نمود. بطور طبيعي، تنها نتايج مقايسه ها هستند که واقعاً به حساب مي آيند اما مقصود کلي از اين گردش فني، تأمين يک ايده ی کلي از پيچيدگي هاي پشت کاشه سازي چند سطحي است.

سطوح کاشه
 

هر پردازنده ی مدرن با يک کاشه ی اختصاصي ارائه مي شود که دستورالعمل هاي پردازنده و داده هايي که براي استفاده ی تقريباً فوري در نظر گرفته شده اند را نگهداري مي کند. اين حافظه تحت عنوان کاشه ی سطح اول يا L1 شناخته مي شود و اولين بار بر روي پردازنده ی 468DX معرفي شد. اخيراً پردازنده هاي AMD 64 کيلوبايت کاشه L1 براي هر هسته را به يک استاندارد تبديل کرده اند، در حاليکه پردازنده هاي اينتل از کاشه هاي L1 اختصاصي داده و دستورالعمل با ظرفيت 32 کيلوبايت استفاده مي کنند.

 

کاشه ی سطح دوم (L2) از زمان عرضه ی Pentium III تاکنون بر روي تمام پردازنده ها قابل دسترسي بوده است، هر چند که اولين پياده سازي On-Chip (نه On-die) اين نوع کاشه با پردازنده هاي Pentium Pro ارائه گرديد. پردازنده هاي امروزي تا 6 مگابايت کاشه ی L2 را بصورت On-die در اختيار دارند. براي مثال ،اين همان مقداري است که مابين دو هسته بر روي پردازنده هاي Core 2 Duo اينتل به اشتراک گذاشته مي شود. پيکربندي هاي عادي کاشه ی L2، معمولاً 512 کيلوبايت يا 1 مگابايت ظرفيت براي کاشه ی هر هسته را ارائه مي کنند. پردازنده هايي با کاشه ی L2 کوچکتر غالباً در محصولات سطح پائين يافت مي شوند. شکل [2]، نمايي از پيکربندي هاي ابتدايي کاشه ی L2 را نشان مي دهد. Pentium Pro داراي يک کاشه ی L2 بر روي خود بسته ی پردازنده بود. نسل هاي بعدي Pentium II و Athlon، کاشه ی L2 را از طريق تراشه هاي SRAM نصب شده بر روي برد کارتريج پردازنده که در آن زمان (1999-1998) متداول بودند، پياده سازي مي کردند.

 

 

 

معرفي فرآيند توليد180 نانومتري به توليد کنندگان امکان داد تا سرانجام کاشه های L2 را در داخل die پردازنده ادغام نمایند. اولين پردازنده هاي 2 هسته اي صرفاً از طراحي هاي موجود استفاده نموده و آن ها را تکرار مي کردند. AMD اين کار را بر روي يک die انجام داد و سپس کنترلر حافظه و يک سوئيچ Crossbar را به آن اضافه کرد، در حاليکه اينتل دو die تک هسته اي را در داخل يک بسته بندي پردازنده قرار داد تا اولين پردازنده ی دو هسته اي خود را ايجاد نمايد.
اولين کاشه اي که ما بين دو هسته به اشتراک گذاشته مي شد، کاشه ی L2 پردازنده ی Core 2 Duo بود. AMD تمام تلاش خود را به کار گرفته و پردازنده ی 4 هسته اي Phenom را از نقطه ی صفر طراحي کرد، در حاليکه اينتل يکبار ديگر تصميم گرفت تا دو die را در کنار يکديگر قرار داده (اين بار دو Core 2 دو هسته اي) و پردازنده هاي 4 هسته اي اقتصادي را ايجاد نمايد.

 

کاشه ی سطح سوم از روزهاي آغازين Alpha 21165 ( 96 کيلوبايت که در سال 1995 عرضه شد) يا IBM Power 4 ( 256 کيلوبايت، در سال 2001 وجود داشته است. با اينحال، کاشه هاي L3 تا زمان پيدايش پردازنده هاي Galltin) Itanium 2, Pentium 4 Extreme، هر دو در سال 2003) و Xeon MP (در سال 2006) بر روي X86 و معماري هاي مرتبط با آن مورد استفاده قرار نگرفته بود.
اولين پياده سازي ها صرفاً بيانگر يک سطح اضافي بودند، در حاليکه معماري هاي اخير کاشه ی L3 را بعنوان يک بافر بزرگ و اشتراکي داده بر روي پردازنده هاي چند هسته اي تأمين مي نمايد. شرکت پذيري بالا بر اين موضوع تأکيد دارد. جستجوي کمي طولاني تر در داخل حافظه ی کاشه بر دسترسي به حافظه ی کند سيستم توسط هسته هاي متعدد ارجحيت خواهد داشت. AMD اولين توليد کننده اي بود که کاشه ی L3 را بر روي يک محصول دسک تاپ يعني خانواده ی Phenom معرفي کرد. X4 65 Phenom نانومتري به 2 مگابايت کاشه ی L3 اشتراکي مجهز بود، در حاليکه Phenom X4 65 نانومتري امروزي با 6 مگابايت کاشه ی L3 اشتراکي عرضه مي شود. هر دو خانواده ی پردازنده ی Core i7 و Core I5 به 8 مگابايت کاشه ی L3 مجهز هستند.

 

به زبان ساده تر، آخرين پردازنده هاي 4 هسته اي با کاشه هاي اختصاصي L1 و L2 براي هر هسته و همچنين يک کاشه ی L3 اشتراک بزرگتر که براي تمام هسته ها قابل دسترسي است، عرضه مي شوند. اين کاشه ی L3 اشتراکي در عين حال مي تواند داده هايي را تبادل نمايد که هسته ها احتمالاً بطور موازي مشغول کار بر روي آن ها هستند.

Athlon II X4 و Phenom II X4
 

ما در مقايسه ی خود از دو محصول شرکت AMD استفاده مي کنيم تا مزاياي واقعي کاشه ی L3 يک پردازنده ی 4 هسته اي مدرن را ارزيابي نمائيم. در يک سو، پردازنده ی جديد Athlon II X4 را داريم که محصول 4 هسته اي سطح پائين اين شرکت به حساب مي آيد. Athlon II X4 620 اولين محصول 4 هسته اي است که با قيمتي پائين تر از 100 دلار روانه ی بازار شد و در نتيجه سطح جديدي از عملکرد در اين نقطه ی قيمتي را معرفي کرد. با اينحال، عملکرد تأثير گذار 620 تنها در نرم افزارهاي کاربردي خودنمايي مي کند که بطور سنگيني رشته بندي ( Threaded) شده باشند و احتمالاً هميشه تأثيرگذار نخواهد بود، زيرا اين Athlon II X4 فاقد يک کاشه ی L3 مي باشد.
براي مقايسه، ما از يک پردازنده ی Phenom II X4965 استفاده خواهيم کرد. موقعيت اين دو محصول نمي توانست متفاوت تر از اين باشد. Phenom II در حال حاضر مدل صدرنشين Black Edition شرکت AMD به حساب مي آيد، در حاليکه Athlon II X4 يک تراشه ی عمومي سطح پايين است.
با اينحال، اين دو پردازنده از نظر داخلي شباهت بسيار زيادي به يکديگر دارند. هسته هاي Athlon II X4 (و همچنين کاشه هاي L1 و L2 آن ها) کاملاً با پردازنده هاي Phenom يکسان هستند. AMD شرکت پذيري کاشه ها را نيز تغيير نداده است. در واقع، تنها دليلي که AMD تصميم گرفت کاشه ی Athlon II X4 را از کار بيندازد، براي اين بود که بتواند از die هايي که معتبر سازي آن ها بخاطر مشکلات کاشه ی L3 با شکست مواجه شده است بهره گيري نمايد (توجه داشته باشيد که اين موضوع تنها در مورد مدل هاي اوليه ی Athlon II X4 صادق است. با گذشت زمان، تعداد بيشتر و بيشتري از آن ها بر يک die پردازنده ی کاملاً متفاوت و اقتصادي تر متمرکز خواهد شد).

 

يک مقايسه ی شانه به شانه با کاهش سرعت کلاک Phenom II X4 از 4/3 گيگا هرتز به 6/2 گيگا هرتز (که سرعت پيش فرض Athlon II X4 620 است) امکانپذير خواهد بود.

پيکربندي سکوهاي آزمايشي
 

1- سخت افزار سيستم:
پردازنده:
AMD Phenom II X4 965 - ( 4/3 گيگاهرتزي، 45 نانومتري، TDP 140W)
- ) AMD Athlon II X4 620 6/2 گيگاهرتزي، 45 نانومتري، TDP95W)
مادربرد: Gigabyte MA790FXT-UD5P (چيپ ست AMD 790GX/SP750، سوکت AM3)
حافظه:
2- ماجول CorsairCM3X2G1600C9DHX 2 گيگابايتي (1600-DDR3)
ماجول Crucial BL12864BA1608.8SFB 1 گيگابايتي (1600-DDR3 در سرعت DDR3-1066 )
کارت گرافيک: Zotac GeForce GTX 260 با 896 مگابايت حافظه DDR3
درايو ديسک سخت: Western Digital VelociRaptor 300 گيگا بايتي (10000 دور در دقيقه، SATA/16،300 مگابايت کاشه)
درايو اپتيکال: LG GGW-H20L ( Blu-Ray, SATA/150)
منبع تغذيه: Silencer 750EPS12V 750 واتي از شرکت PC Power & Cooling
2- نرم افزار و درايورها
سيستم عامل: Windows Vista Enterprise x64 Service Pak 2
درايور چيپ ست AMD: Catalyst Control Center 9.4

ملاحظات بازدهي
 

بطور طبيعي، ما بايد مصرف برق زمان بيکاري و اوج فشار کاري را اندازه گرفته و بازدهي سيستم را با رديابي برق مورد نياز براي انجام يک بار کاري خاصي (معمولاً PCMark Vantage) ارزيابي کنيم. به اين ترتيب، مي توانيم عملکرد بدست آمده براي هر وات را محاسبه نمائيم. با اينحال، ما بايد متغيرهاي مختلفي را تغيير دهيم که بطور طبيعي در دنياي واقعي ظاهر نخواهند شد. ما سرعت کلاک Phenom را کاهش داده و مجبور شديم فناوري Cool,n,Quiet را غيرفعال کنيم تا Phenom II X4965 بتواند به جاي سرعت 4/3 گيگاهرتزي خود با يک کلاک دائمي 6/2 گيگاهرتزي کار کند. از آنجاييکه سرعت کلاک کندترين Phenom II X4 از 3 گيگا هرتز آغاز مي شود، بعيد به نظر مي رسد که اين پردازنده در سرعت کاهش يافته ی مذکور مورد استفاده قرار گيرد. بعلاوه، ما سرعت حافظه ی Phenom II را به 1066-DDR3 کاهش داديم تا با مشخصات Athlon II X4 انطباق يابد.
حالا اگر پردازنده اي بدون يک کاشه ی L3 را انتخاب کنيد، يک مزيت قابل اندازه گيري در ميزان مصرف برق وجود خواهد داشت. کاشه به تنهايي نزديک به يک سوم قلمروي سيليکوني پردازنده را به خود اختصاص مي دهد. وقتي به سطوح مصرف برق پردازنده نگاه مي کنيد، اين موضوع کاملاً آشکار مي شود. AMD پردازنده ی Phenom II خود را در سطح TDP مابين 95 تا 140 وات رده بندي کرده است. در حاليکه Athlon II X4 يک تراشه ی 95 واتي است. حداکثر مصرف برق سيستم مجهز به Phenom II X4 965 در سرعت کلاک 4/3 گيگاهرتز به 226 وات رسيد، در حاليکه Athlon II X4 6/2 گيگاهرتزي در بالاترين سطح به 170 وات رسيد.
مصرف برق زمان بيکاري نيز با وضعيت مشابهي رو به رو است. ما 84 وات را براي Athlon II X4620 و 85 وات را براي همان سيستم که از يک Phenom II X4 965 استفاده مي کرد، اندازه گيري نموديم. در اين موارد، فناوري Cool,n,Quiet فعال بود که در نتيجه پردازنده ها مي توانستند ولتاژ و سرعت کلاک خود را تا سطح 800 مگاهرتز کاهش دهند. از آنجاييکه اکثر قسمت هاي پردازنده که مورد استفاده قرار نمي گيرند تا حدود زيادي خاموش شده اند، اندازه گيري مصرف برق زمان بيکاري تفاوت چنداني را مابين دو شرکت کننده ی ما نشان نمي دهد.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

مقايسه هاي مصنوعي (Synthetic)
 

تمام مقايسه هاي مصنوعي تنها اختلاف بسيار اندکي را به نفع Phenom II X4 با کاشه ی L3 6 مگابايتي نشان مي دهند. آزمايش Memories در مجموعه ی PCMark يک برتري 12 درصدي را به نمايش مي گذارد. با اينحال، برتري مذکور در امتياز کلي اين مجموعه ی مقايسه اي به 8 درصد کاهش مي يابد (درست همانند آزمايش رمز گذاري AES در Sandra). تمام آزمايش هاي ديگر تا حدود زيادي به يکديگر نزديک هستند.

 

 

 

3DMark و بازي هادر آزمايش CPU مجموعه ی 3DMark Vantage شاهد يک برتري 5 درصدي هستيم، اما امتياز کلي و آزمايش GPU به سختي هر گونه برتري را براي Phenom II به نمايش مي گذارند. حال اجازه بدهيد به چند عنوان بازي نگاهي بيندازيم.
اگر پردازنده ی 4 هسته اي سطح پايين Athlon II X4 را با يک Phenom II X4 در همان سرعت کلاک تعويض نمائيد، نرخ فريم بر روي far Cry با تنظيمات متوسط تا 8 درصد افزايش خواهد يافت.

 

 

 

 

 

 

 

 

يک برتري 7/5 درصدي بر روي GTA IV چندان چشمگير به نظر نمي رسد. کاشه ی L3 در اينجا تأثير اندکي داشته است.
وضعيت در left 4 Dead تا حدودي متفاوت است. نرخ فريم با پردازنده ی مجهز به کاشه ی L3 تقريباً 20 درصد سريعتر است.
ايجاد PDF با Adobe Acrobat از Microsoft PowerPoint سود چنداني از کاشه ی L3 نمي برد.
WinRAR يک يوتيليتي شديداً حساس به حافظه است و به همين دليل براي تکميل وظيفه ی آزمايشي ما بر روي پردازنده ی Phenom II به 16 درصد زمان کمتري نياز داشت.

 

 

به نظر نمي رسد WinZip اهميت چنداني به فقدان کاشه ی L3 بدهد، وظيفه ی آزمايشي ما در اين يوتيليتي 2/9 درصد سريعتر انجام شد.
فيلترهاي نرم افزار کاربردي ی Adobe Photoshop CS4 از کاشه ی L3 پردازنده ی Phenom II سود نمي برند. سه ثانيه تفاوت در تکميل وظيفه ی آزمايشي ما تقريباً هيچ چيز نيست.

 

کدگذاري صوتي
 

iTunes براي تحويل عملکرد سريع کدگذاري صوتي، به سرعت کلاک بالاتري نياز دارد. به همين دليل، تفاوت زماني اندکي در اينجا مشاهده مي شود که چندان تعجب آور نيست.
ظاهراً دو پردازنده ی ما براي Lame هيچ تفاوتي ندارند.

 

 

تبديل ويديوئي
 

تبديل به DivX از MPEG-2 بر روي يک پردازنده ی Phenom II X4 تنها اندکي سريعتر است.

 

تبديل Xvid بيشتر از مثال قبلي از کاشه ی L3 سود مي برد، هر چند که اين فرآيند به زمان بيشتري در مقايسه با تبديل MPEG-2 به DivX نياز دارد. MainConcept عملکرد خود را از تعداد هسته ها و سرعت کلاک آن ها بدست مي آورد. در اينجا هيچ مزيت قابل توجهي براي کاشه ی L3 به چشم نمي خورد.

 

 

شاخص عملکردي
 

ما تصميم گرفتيم يک شاخص عملکردي کوچک را با در نظر گرفتن تمام مقايسه هاي انجام شده، تهيه کنيم. از آنجائيکه نرم افزارهاي کاربردي حساس به قدرت محاسباتي به قدرت بيشتري نياز دارند، ما 50 درصد از امتياز کلي را به آن ها اختصاص داديم. در مورد ساير نرم افزارها، 25 درصد به بازي ها، 5/12 درصد به PCMark Vantage و 5/12 درصد نيز به 3DMark Vantage اختصاص يافته است. نتيجه، يک برتري عملکردي 8/5 درصدي براي Phenom II X4 در مقابل Athlon II X4 (و يا يک ضعف 5/5 درصدي در صورتيکه Phenom II X4 را بعنوان مبنا در نظر بگيريد) است. شما احتمالاً اولويت هاي متفاوتي داريد، بنابراين اشاره به حداقل يا حداکثر تفاوت ها از اهميت بالايي برخوردار است. بعضي از مقايسه ها تا 20 درصد تفاوت را به نمايش گذاشتند، در حاليکه تعداد ديگري از مقايسه ها هيچ تفاوتي را در بين دو پردازنده نشان نمي دادند. با اينحال، يک تفاوت عملکردي متراکم 5 تا 6 درصدي، عددي است که بايد به ياد داشته باشيد.

 

جمع بندي
 

مقايسه ی قيمت در برابر عملکرد کاملاً آشکار مي نمايد کاربراني که واقعاً به بودجه اهميت مي دهند نبايد به فکر خريد Phenom II X4 باشند. قيمت Phenom II X4945 3 گيگاهرتزي از 170 دلار شروع مي شود، در حاليکه Athlon II X4 جديد با قيمت پائين تر از 100 دلار عملکرد بسيار نزديکي با آن را به نمايش مي گذارد (البته در صورتيکه تمام عوامل ديگر سيستم يکسان باشند). قيمت مدل هاي AM2+ پردازنده ی Phenom II X4 احتمالاً از حدود 150 دلار شروع مي شود، اما آن ها پشتيباني از DDR3 را در اختيار شما نمي گذارند.
بطور کلي، تمايز اصلي عملکرد مابين Athlon II X4 و Phenom II X4 به سرعت کلاک آن ها مربوط مي شود. يک افزايش 200 مگاهرتزي ساده براي Athlon II X4 احتمالاً باعث خواهد شد تا با عملکرد يک Phenom II X4 انطباق پيدا کند (عليرغم کاشه ی L3 بزرگ 6 مگابايتي آن). با آگاهي از اين موضوع، شما مي توانيد مطمئن باشيد هرگز يک محصول Athlon II عرضه نخواهد شد که با سرعت هاي کلاک خانواده ی ممتاز Phenom II انطباق داشته و يا از آن ها بالاتر باشد.
ما بر اين باور هستيم که در نظر گرفتن حوزه هاي متفاوت بازاري که ما در اين مقايسه آن ها را بطور اجتناب ناپذيري محو کرديم، از اهميت بالايي برخوردار است. Phenom II با قيمت 150 تا 250 دلار خود يک محصول بالاتر از متوسط تا سطح بالا به حساب مي آيد، در حاليکه Athlon II X4 مخاطبين 100 دلاري را هدف قرار گرفته است. با اينحال، کاملاً آشکار است که Athlon II X4 ارزش فوق العاده اي را تأمين مي نمايد، خصوصاً براي کاربراني که مايل به اورکلاک پردازنده ی خود هستند.
در نهايت، بايد به اين نکته اشاره کنيم که اگر بخواهيد به بالاترين سطوح عملکردي دست پيدا کنيد، حافظه ی کاشه ی L3 کاملاً تأثير گذار خواهد بود. با سرعت کلاک 6/2 گيگاهرتز که ما آزمايش هاي مقايسه اي خود را در آن انجام داديم، اين تأثير احتمالاً چندان آشکار نبود اما در سرعت هاي کلاک 3 گيگاهرتزي و بالاتر، شاهد آن هستيم که Phenom II بسيار بهتر از Athlon II X4 پيشروي مي کند.
منبع:ماهنامه ی کامپیوتری بزرگراه رایانه، شماره ی 126
/ج