در کنار مشکلات دائم شنوایی مانند پیرگوشی یا کم ‌شنوایی مادرزادی که ساختار حسی و عصبی گوش را به طور دائمی درگیر می‌کنند و استفاده از سمعک تنها راهکار موجود است، اختلالات دیگری نیز وجود دارند که اگرچه شنوایی را تحت تأثیر قرار می‌دهند، اما قابل درمان و رفع کامل هستند.  از جمله این اختلالات می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:


جرم گوش بیش از حد معمول

جرم گوش بیش از حد یکی از عوامل شایع کم ‌شنوایی است. تقریباً یک ‌سوم بزرگسالان با تجمع بیش از حد جرم گوش (سرومن) مواجه می‌شوند. با افزایش سن، جرم گوش خشک ‌تر می‌شود و این امر خروج طبیعی آن از مجرا را دشوار می‌سازد. این انسداد می‌تواند با مسدود کردن مسیر عبور صدا، باعث خفگی و کاهش شنوایی شود. از سوی دیگر، با افزایش سن، مجرای گوش نیز باریک می‌شود و حتی مقدار کمی جرم می‌تواند تأثیر منفی قابل ‌توجهی بر قدرت شنوایی بگذارد.
شنوایی‌شناس (ادیولوژیست) با استفاده از وسیله‌ای به نام اتوسکوپ، داخل مجرای گوش را معاینه می‌کند تا وجود انسداد را تشخیص دهد. وی می‌تواند جرم را با ابزارهای مخصوص یا با شست ‌وشوی مجرا به وسیله آب گرم خارج کند.
برای پیشگیری از تجمع جرم، می‌توان از قطره‌های نرم‌کننده جرم گوش مانند گلیسیرین فنیله استفاده کرد. با این حال، تأکید می‌شود که پیش از مصرف این قطره‌ها حتماً با پزشک مشورت کنید، زیرا استفاده بیش از حد ممکن است باعث تحریک گوش شود.


کم‌شنوایی ناشی از گرفتگی بینی و اختلال در عملکرد شیپور استاش

گرفتگی بینی می‌تواند منجر به انسداد موقت شیپور استاش (مجرایی که گوش میانی را به حلق متصل می‌کند) شود. این انسداد باعث تجمع فشار در گوش میانی و در نتیجه، کم‌شنوایی موقت می‌گردد. این نوع کم‌ شنوایی معمولاً به دنبال علائم سرماخوردگی، عفونت سینوس‌ها یا واکنش‌های آلرژیک رخ می‌دهد.
چنانچه کم‌ شنوایی بیش از یک تا دو هفته به طول بینجامد یا فرد بیش از دو یا سه بار در سال دچار عفونت شود، مراجعه به پزشک ضروری است. با این اقدام، امکان تشخیص و درمان بیماری‌های زمین‌های دیگری مانند آلرژی یا پولیپ بینی نیز فراهم می‌شود.


برخی داروهای بدون نسخه

مصرف طولانی‌مدت و با دوز بالا از مسکن‌های رایج مانند آسپرین، استامینوفن و ایبوپروفن می‌تواند با عوارضی مانند وزوز گوش و کم ‌شنوایی همراه باشد. مطالعات متعدد نشان داده‌اند افرادی که حداقل دو بار در هفته از استامینوفن یا ایبوپروفن استفاده می‌کنند، در مقایسه با کسانی که کمتر از این داروها مصرف می‌کنند، ۷ تا ۲۴ درصد بیشتر در معرض کاهش شنوایی قرار دارند.
در صورت مصرف منظم این قبیل داروها، بهتر است در مورد جایگزین‌های ممکن با پزشک خود مشورت نمایید. این نوع کم ‌شنوایی تا حدی ممکن است قابل بازگشت باشد، اما تداوم مصرف داروها با دوز بالا می‌تواند به افت شنوایی یا وزوز گوش دائمی منجر شود.


کم‌شنوایی ناشی از عفونت گوش

عفونت‌های گوش میانی و خارجی گاهی در افراد سالمند، به ‌ویژه کسانی که سابقه استعمال سیگار یا ابتلا به آلرژی دارند، بروز می‌کند. هر دو نوع عفونت می‌توانند موجب تحریک لوله‌های استاش و تورم بافت‌های اطراف آن شوند که در نتیجه، تخلیه طبیعی مایعات مختل می‌گردد. تجمع این مایع در پشت پرده گوش، محیطی مساعد برای رشد ویروس‌ها و باکتری‌ها ایجاد می‌کند. از علائم عفونت گوش میانی می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

درد گوش
ترشح مایع
پارگی پرده گوش
کم‌ شنوایی
اتوفونی (احساس شنیدن بیش از حد صدای خود)
و در برخی موارد، اختلال در تعادل

عفونت‌های خفیف گوش میانی غالباً به‌ طور خودبه‌خود بهبود می‌یابند. در این مدت، می‌توان با تجویز پزشک برای کاهش درد و ناراحتی، به مدت دو تا سه روز از مسکن استفاده کرد. اما در صورت تداوم یا تشدید علائم، مراجعه به پزشک ضروری است تا در صورت لزوم، آنتی‌بیوتیک مناسب تجویز شود.
عفونت گوش خارجی (مجرای گوش) نیز می‌تواند با ترشح مایعات و درد قابل‌ توجهی همراه باشد. این حالت اغلب زمانی رخ می‌دهد که رطوبت بیش‌ازحد، تعادل طبیعی باکتری ها و قارچ‌های ساکن مجرای گوش را بر هم بزند.
اگرچه ممکن است این عفونت‌ها نیز خودبه‌خود برطرف شوند، اما مراجعه به پزشک در صورت احساس ناراحتی توصیه می‌شود. در صورت عدم بهبود درد در عرض یک هفته، احتمالاً نیاز به استفاده از قطره گوش یا داروهای دیگر خواهید داشت، چرا که ممکن است مشکل دیگری عامل بروز علائم باشد.

توصیه پیشگیرانه: پس از بهبودی کامل عفونت، شست و ‌شوی هفتگی گوش‌ها با ترکیب رقیق‌شده سرکه سفید و الکل می‌تواند به بازگرداندن pH طبیعی گوش و کاهش خطر عفونت‌های بعدی کمک کند.
توجه: این کار تنها پس از تأیید پزشک و در غیاب عفونت فعال یا perforation پرده گوش قابل انجام است.