آیا بیماری های روانی را می شناسید؟

بیماری های خفیف روانی
 

بی قرار است، دلهره، اضطراب و ترس های بی مورد دارد.
احساس نا امیدی و غمگینی می کند.
احساس سستی، بی حالی و کوفتگی در بدن دارد.
گوشه گیر شده، از زندگی لذت نمی برد.
به امور زندگی بی علاقه است و انگیزه ای ندارد.
شکایت مداوم از دردهای جسمی مثل سردرد، کمر درد و ... دارد.
زود عصبانی می شود، تحریک پذیر و زودرنج است.
آنچه باید بدانیم:
بیمار را به برقراری ارتباط با دیگران تشویق کنیم.
مشکل او را جدی بگیریم.
در صورتی که مشکلات بیمار ادامه داشت حتماً با متخصصان روان پزشکی و روان شناسی تماس بگیریم.

بیماری های شدید روانی
 

نسبت به دیگران بی اعتماد است و سوء ظن دارد.
گاهی مواقع خود را خدا، پیامبر و یا یک شخصیت مهم می داند.
ممکن است به خود یا دیگران آسیب برساند.
خود بزرگ بین است و بیماری خود را نمی پذیرد.
رفتار و گفتار او غیر طبیعی است.
صداها و تصاویری را می شنود و می بیند که واقعی نیستند.
افکار خودکشی دارد و ممکن است به این کار دست بزند.
افکار و اعمال وسواسی شدید دارد.
عملکرد روزانه او بطور کامل مختل می شود.
بهداشت فردی را رعایت نمی کند و نسبت به سلامت خود بی توجه است.
آنچه باید بدانیم:
به او توجه کنیم و از توهین و تمسخر او بپرهیزیم.
به بیمار و خانواده اش اطمینان دهیم در صورت مصرف دارو بیماری قابل کنترل است.
در اولین فرصت بیمار را به متخصص روان پزشکی و روان شناسی ارجاع دهیم و از آن ها کمک بگیریم.

بیماری صرع
 

بیمار دچار تشنج شده معمولاً بی هوش می شود.
حمله تشنج در هر زمان و مکانی ممکن است اتفاق بیافتد.
معمولاً زبانش را گاز می گیرد و کف خون آلود از دهانش خارج می شود.
در بعضی مواقع کنترل ادرار خود را از دست می دهد.
زمان حمله تشنج بین 1 تا 3 دقیقه طول می کشد.
بیمار بعد از تشنج احساس خواب آلودگی می کند.
آنچه باید بدانیم:
در زمان حمله تشنج خونسردی خود را حفظ کرده، اطراف بیمار را خلوت کنیم.
از خوراندن هر نوع مایعات به بیمار خودداری کنیم.
از سپردن مسئولیتهای مثل: رانندگی، کار در ارتفاع و کار با اشیاء برنده به آنها خودداری کنیم.
حتماً بیمار را تحت نظر یک متخصص روان پزشکی یا مغز و اعصاب قرار دهیم.
بعد از به هوش آمدن چیزی از زمان حمله به خاطر نمی آورد.
هنگام حمله تشنج، دست و پای او ممکن است سفت شده و یا حرکات شدید داشته باشد.
در بعضی مواقع به علت تشنج ممکن است زمین بخورد و دچار آسیب های شدید مثل: شکستگی اعضای بدن، سوختگی، تصادف و ... شود.

شب ادراری:
 

زمانی شب ادراری برای یک کودک مطرح است که سن او بیش از 5 سال باشد و حداقل دو بار در هفته تکرار شود و مشکلش به مدت 2 ماه ادامه یابد.

لکنت زبان:
 

به حالتی می گویند که فرد به هنگام صحبت کردن دچار مکث و یا تکرار بعضی از حروف یا کلمات می شود.

ناخن جویدن و انگشت مکیدن:
 

یک اختلال رفتاری است که معمولاً به دنبال اضطراب ایجاد می شود و به صورت یک رفتار عادی ادامه پیدا می کند. انگشت مکیدن معمولاً از دوران نوزادی دیده می شود و در بعضی موارد به علت سیر نشدن نوزاد است ولی در سنین بالاتر می تواند یک اضطراب و تنش باشد.

پرخاشگری:
 

معمولاً نتیجه خشم حاصل از محرومیتی است که کودک در خانواده، مدرسه و یا محیط احساس می کند. طرد کودک، خشونت با او و یا حتی افراط در محافظت و توجه به او، عواملی است که سبب می شود کودک با ابراز رفتارهای پرخاشگرانه انتقام خود را از افراد یا جامعه بگیرد.
شدت این گونه رفتارها در دوران نوجوانی بیشتر است.

آنچه باید بدانیم:
 

از هر گونه اقدام یا رفتار توهین آمیز، تحقیر، تنبیه و سرزنش آن ها جداً باید خودداری کرد.
برای رفع موارد فوق حتماً باید از متخصصان روانشناسی، مشاوران و روان پزشکان کمک گرفت.

بیماری اعتیاد
 

تعریف: اعتیاد به معنی وابستگی به یک ماده است.

منظور از مواد مخدر چیست؟
 

همه ترکیباتی که باعث تغییر کارکرد مغز به صورت هیجان، افسردگی، رفتار نابهنجار و عصبانیت، اختلال در شعور و قضاوت نابجا می شوند.

علائم هشدار دهنده:
 

وجود هر یک از علائم زیر می تواند نشان دهنده مصرف مواد مخدر باشد:
علائم جسمی مثل: یبوست مزمن، تپش قلب، عفونت های پوستی، التهاب معده.
علائم رفتاری مثل: پرخاشگری، افسردگی، بی تفاوتی، توهم و هذیان، کاهش سطح هوشیاری، عدم انجام وظایف خانوادگی، افت عملکرد شغلی و تحصیلی و تغییرات شخصیتی.

آنچه باید بدانیم:
 

معتاد را یک بیمار بدانیم نه یک مجرم.
فرد معتاد را تشویق به ترک کنیم.
به خانواده و اطرافیانش آموزش دهیم که بهترین درمان برای معتاد پذیرش اوست نه ترک کردن یا راندن او.
برای درمان معتادین باید به مراکز مشاوره و پیشگیری و نیز متخصصین روان پزشکی مراجعه کنیم.

بیماری عقب ماندگی ذهنی
 

زمان نشستن، راه رفتن و حرف زدن در این بیماران دیرتر از گروه همسالانشان است.
در بعضی موارد اندازه سر آن ها کوچکتر یا بزرگتر از حد طبیعی است.
سن عقلی این کودکان از سن واقعی آن ها کمتر است.
برخی از آن ها کنترل دفع ادرار و مدفوع خود را ندارند.
عقب ماندگی ذهنی به دو گروه آموزش پذیر و تربیت پذیر تقسیم می شوند. (آموزش پذیرها می توانند در مدارس کودکان استثنایی درس بخوانند و تا اندازه ای توانایی آن ها را ارتقاء دهند. تربیت پذیرها کودکانی هستند که می توانند در مراکز توانبخشی کارهای ساده و خاصی را یاد بگیرند.)

آنچه باید بدانیم:
 

خانواده ها نباید از داشتن چنین کودکانی احساس شرمساری کنند.
تا حد امکان از ازدواج های فامیلی خودداری شود.
از بارداری های بالای 35 سال جلوگیری گردد.
به این نوع کودکان نیز محبت کنیم.
از نظر تغذیه و بهداشت فردی به آن ها توجه نماییم.
از توهین، تحقیر و سرزنش کردن آن ها خودداری کنیم.
در صورت امکان از مراکز توانبخشی کمک بگیریم.
منبع:http://www.khanevadeyema.com
/ج