نفسي که با نگاري گذرد به شادماني

شاعر : امير خسرو دهلوي

مفروش لذتش را به حيات جاودانينفسي که با نگاري گذرد به شادماني
که غنيمتست و دولت دو سه روز زندگانيز طرب مباش خالي مي‌رود خواه و ساقي
که گذشت عمر و باقي نبود جهان فانيغم نيستي و هستي نخورد کس که داند
چو به شهر مي پرستان نرسيده‌يي چه داني؟مکن اي امام مسجد من رند را ملامت
به خدا رسيد بتوان به تضرع نهانيچه شوي به زهد غره که ز دير مي پرستان
به تو حال ما نماند تو به حال ما نمانيتو و زهد خرقه پوشان من و دير درد نوشان
که نظر دريغ بماند ز چنان لطيف روييبخدا که رشکم آيد به رخش ز چشم خود هم