روزي بر آن شمع چو پروانه بسوزم

شاعر : اوحدي مراغه اي

در خويش زنم آتش و مردانه بسوزمروزي بر آن شمع چو پروانه بسوزم
با خويش در آميزم و بيگانه بسوزمچون با من بيگانه غمش را سر خويشست
بر خويش دل عاقل و ديوانه بسوزمديوانه شوم، سر به خرابات برآرم
هم رخت براندازم و هم خانه بسوزمگر آتش اندوه برين آب بماند
در مي‌فگنم آتش و پيمانه بسوزمدر وصل دلم را نه به پيمانه دهد مي
من چند درين گلخن ويرانه بسوزم؟ياران همه در گلشن وصلند به شادي
هم دام بدرانم و همه دانه بسوزمگر بر گذرم دام نهد، اوحدي، اين بار