پند خويشان نکنم گوش که بي خويشتنم

شاعر : خواجوي کرماني

آشنايان غمت را چه غم از خويشانستپند خويشان نکنم گوش که بي خويشتنم
کانکه از خويش کند بيخبرم خويش آنستبده آن باده‌ي نوشين که ندارم سرخويش
ليکن انديشه ز تشويش بد انديشانستحاصل از عمر بجز وصل نکورويان نيست
خنک آن صيد که قربان جفا کيشانستنکنم ترکش اگر زانکه به تيرم بزند
فارغ از درد دل خسته‌ي دل ريشانستمرهمي بردل خواجو که نهد زانکه طبيب
که جمال تو ز حسن نظر ايشانستنظري کن اگرت خاطر درويشانست
زانکه سلطان جهان بنده‌ي درويشانستروي ازين بنده‌ي بيچاره‌ي درويش متاب