دلم ديده از دوستان برنگيرد

شاعر : خواجوي کرماني

که بلبل دل از بوستان برنگيرددلم ديده از دوستان برنگيرد
گر آن مه ز خور سايبان برنگيردز من سايه‌ئي ماند از مهر رويش
که قلبست و کس رايگان برنگيردببازار او نقد دل چون فرستم
که يک ذره هفت آسمان برنگيرددلم چون کشد مهد سلطان عشقش
ز رخ زلف عنبرفشان برنگيردجهان مشگ و عنبر نگيرد گر آن مه
گر او سنبل از ارغوان برنگيردقد عاشقان خم نگيرد چو سنبل
دل از يار نامهربان برنگيرداگر بيدل مهربان خاک گردد
اگردل ز جان وجهان برنگيردبجان جهان کي رسد رهرو عشق
سر از پاي سرو روان برنگيردچرا سنبل لاله پوش تو يکدم
حجاب کنار از ميان برنگيردنيابد کنار از ميان تو آنکو
تن لاغرم بار جان برنگيرددل نازکم تاب فکرت نيارد
بجز راه دير مغان برنگيرداگر من بمسجد کنم دعوت دل
به خنجر سر از آستان برنگيردبرو آستين بيش مفشان که خواجو