دلم ديده از دوستان برنگيرد
دلم ديده از دوستان برنگيرد
شاعر : خواجوي کرماني
که بلبل دل از بوستان برنگيرد دلم ديده از دوستان برنگيرد گر آن مه ز خور سايبان برنگيرد ز من سايهئي ماند از مهر رويش که قلبست و کس رايگان برنگيرد ببازار او نقد دل چون فرستم که يک ذره هفت آسمان برنگيرد دلم چون کشد مهد سلطان عشقش ز رخ زلف عنبرفشان برنگيرد جهان مشگ و عنبر نگيرد گر آن مه گر او سنبل از ارغوان برنگيرد قد عاشقان خم نگيرد چو سنبل دل از يار نامهربان برنگيرد اگر بيدل مهربان خاک گردد اگردل ز جان وجهان برنگيرد بجان جهان کي رسد رهرو عشق سر از پاي سرو روان برنگيرد چرا سنبل لاله پوش تو يکدم حجاب کنار از ميان برنگيرد نيابد کنار از ميان تو آنکو تن لاغرم بار جان برنگيرد دل نازکم تاب فکرت نيارد بجز راه دير مغان برنگيرد اگر من بمسجد کنم دعوت دل به خنجر سر از آستان برنگيرد برو آستين بيش مفشان که خواجو