دلا از جان زبان درکش که جانان

شاعر : خواجوي کرماني

نکو داند زبان بي زباناندلا از جان زبان درکش که جانان
مترس از خار خار باغباناناگر برگ گلت باشد چو بلبل
چه غم باشد ز درد ناتوانانطبيبانرا اگر دردي نباشد
شبان تيره از حال شباناننينديشد معاشر در شبستان
زبون آيند در دست جوانانخرد با عشق برنايد که پيران
ميان لاغر لاغر ميانانندارد موئي از موئي تفاوت
بياد شکر شيرين دهانانشراب تلخ چون شکر کنم نوش
کنم جانرا فداي جان جاناناگر جانان برآرد کام جانم
دهانش در گمان خرده دانانميانش در ضمير خرده بينان
نپرسد کس نشان بي نشاناننشان دل چه مي‌پرسي ز خواجو