صبحست ساقيا مي چون آفتاب کو

شاعر : خواجوي کرماني

خاتون آب جامه‌ي آتش نقاب کوصبحست ساقيا مي چون آفتاب کو
از جام لعل فام عقيق مذاب کوچون لعل آبدار ز چشمم نمي‌رود
در آتشيم با جگر تشنه آب کودر مانده‌ايم با دل غمخواره مي کجاست
اي ماه پرده ساز خروش رباب کواکنون که مرغ پرده‌ي نوروز مي‌زند
بيرون ز گوشه‌ي جگر آخر کباب کودرديکشان کوي خرابات عشق را
ليکن ز چشم مست تو پرواي خواب کوگفتم چو بخت خويش مگر بينمت بخواب
مخمور تا بچند نشيند شراب کوخواجوکه يک نفس نشدي خالي از قدح