اي دل به کوي فقر زماني قرار گير

شاعر : سنايي غزنوي

بيکار چند باشي دنبال کار گيراي دل به کوي فقر زماني قرار گير
اصحاب کهف‌وار برو راه غار گيرگر همچو روح راه نيابي بر آسمان
لختي طريق دير و شراب و قمار گيرتا کي حديث صومعه و زهد و زاهدي
خواهي که گنج در شمري دنب مار گيرخواهي که ران گور خوري راه شير رو
رو دلبر قناعت اندر کنار گيرخواهي که همچو جعفر طيار بر پري
وين قلب را به بوته‌ي معني عيار گيرتسليم کن به صدق و مسلم همي خرام
زنار و دير جوي و ره پاي دار گيرچون طيلسان و منبر وقف از تو روي تافت
با نفس جنگجوي ره کارزار گيراز حرص و آز و شهوت دل را يگانه کن
يا چون علي به تيغ فراوان حصار گيريا چون عمر به دره جهان را قرار ده
گه زخم دره دارو گهي ذوالفقار گيرگه يزدجرد مال و گهي ذوالخمار کش
خرما خمارت آرد سوداي خار گيرخواهي که بار عسکر بندي ز کان دهر
بنشين يکي و سجده‌ي خود را شمار گيرچندين هزار سجده بکردي ز غافلي
و آن گه ميان جنت ماوي قرار گيريک سجده کن چو سحره‌ي فرعون بيريا
وز سامري هزار سمر يادگار گيراي بي بصر حکايت بختنصر مگوي
وندر کمين بصره نشين و طرار گيربغداد را به طرفه‌ي بغداد باز ده
غواص وار گوشه‌ي دريا کنار گيردر جوي شهر گوهر معني طلب مکن
خواهي که کم نبازي ياد نگار گيراي کمزن مقامر بد باز بي‌هنر
يکبار پنج رود و سه تار و چهار گيراز زخم هفت و هشت نيابي مراد دل
در گلستان مگرد و در آتش قرار گيرگر چو خليل سوخته‌اي از غم خليل
زين هر دو بط به جوي و کنار بحار گيرماهي ز آب نازد و گنجشک از هوا
ماهي به تابه صيد مکن در شکار گيردست نگار گر نرسد زي نگار چين
سالار آن ولايت تو خاکسار گيرگر از جهان حرص نگيري ولايتي
باري چو کشته گردي ره بر هزار گيربا يک سوار غز و کني نيست جاي نام
يا همچو زاغ گوشه‌ي شاخ کنار گيريا همچو باز ساکن دست ملوک شو
از روزگار دست بشو روز کار گيرزين روزگار هيچ نخيزد مکوش بيش
طاووس وار جلوه به باغ و بهار گيرچون ماه علم از فلک فقر بر تو تافت
در تاز و تاکباز و هوا را مهار گيربي‌رنج باديه نرسي مشعرالحرام
کردند حمله‌ها و نمودند دار گيرچندين هزار مرد مبارز درين مصاف
گر ره روي تو نيز ره آن قطار گيربا صدق و با شهادت رفتند مردوار
زين راه «برد» و گوشه‌ي زرع و شيار گيرچون سوز کار و درد غم دين نداردت
زين فعل نامشان شرف ننگ و عار گيرزين خواجگان مرتبه جويان بي‌سخا
خود را چهار خشت ز دنيا شمار گيرزين مال بي نهايت دشمن گرت نصيب
تو شکر حال گوي و در کردگار گيرگفت سنايي ار چه محالست نزد تو