بيکار چند باشي دنبال کار گير | | اي دل به کوي فقر زماني قرار گير |
اصحاب کهفوار برو راه غار گير | | گر همچو روح راه نيابي بر آسمان |
لختي طريق دير و شراب و قمار گير | | تا کي حديث صومعه و زهد و زاهدي |
خواهي که گنج در شمري دنب مار گير | | خواهي که ران گور خوري راه شير رو |
رو دلبر قناعت اندر کنار گير | | خواهي که همچو جعفر طيار بر پري |
وين قلب را به بوتهي معني عيار گير | | تسليم کن به صدق و مسلم همي خرام |
زنار و دير جوي و ره پاي دار گير | | چون طيلسان و منبر وقف از تو روي تافت |
با نفس جنگجوي ره کارزار گير | | از حرص و آز و شهوت دل را يگانه کن |
يا چون علي به تيغ فراوان حصار گير | | يا چون عمر به دره جهان را قرار ده |
گه زخم دره دارو گهي ذوالفقار گير | | گه يزدجرد مال و گهي ذوالخمار کش |
خرما خمارت آرد سوداي خار گير | | خواهي که بار عسکر بندي ز کان دهر |
بنشين يکي و سجدهي خود را شمار گير | | چندين هزار سجده بکردي ز غافلي |
و آن گه ميان جنت ماوي قرار گير | | يک سجده کن چو سحرهي فرعون بيريا |
وز سامري هزار سمر يادگار گير | | اي بي بصر حکايت بختنصر مگوي |
وندر کمين بصره نشين و طرار گير | | بغداد را به طرفهي بغداد باز ده |
غواص وار گوشهي دريا کنار گير | | در جوي شهر گوهر معني طلب مکن |
خواهي که کم نبازي ياد نگار گير | | اي کمزن مقامر بد باز بيهنر |
يکبار پنج رود و سه تار و چهار گير | | از زخم هفت و هشت نيابي مراد دل |
در گلستان مگرد و در آتش قرار گير | | گر چو خليل سوختهاي از غم خليل |
زين هر دو بط به جوي و کنار بحار گير | | ماهي ز آب نازد و گنجشک از هوا |
ماهي به تابه صيد مکن در شکار گير | | دست نگار گر نرسد زي نگار چين |
سالار آن ولايت تو خاکسار گير | | گر از جهان حرص نگيري ولايتي |
باري چو کشته گردي ره بر هزار گير | | با يک سوار غز و کني نيست جاي نام |
يا همچو زاغ گوشهي شاخ کنار گير | | يا همچو باز ساکن دست ملوک شو |
از روزگار دست بشو روز کار گير | | زين روزگار هيچ نخيزد مکوش بيش |
طاووس وار جلوه به باغ و بهار گير | | چون ماه علم از فلک فقر بر تو تافت |
در تاز و تاکباز و هوا را مهار گير | | بيرنج باديه نرسي مشعرالحرام |
کردند حملهها و نمودند دار گير | | چندين هزار مرد مبارز درين مصاف |
گر ره روي تو نيز ره آن قطار گير | | با صدق و با شهادت رفتند مردوار |
زين راه «برد» و گوشهي زرع و شيار گير | | چون سوز کار و درد غم دين نداردت |
زين فعل نامشان شرف ننگ و عار گير | | زين خواجگان مرتبه جويان بيسخا |
خود را چهار خشت ز دنيا شمار گير | | زين مال بي نهايت دشمن گرت نصيب |
تو شکر حال گوي و در کردگار گير | | گفت سنايي ار چه محالست نزد تو |