معرفت را واديي بي پا و سر | | بعد از آن بنمايدت پيش نظر |
مختلف گردد ز بسياري راه | | هيچ کس نبود که او اين جايگاه |
سالک تن، سالک جان، ديگرست | | هيچ ره دروي نه هم آن ديگرست |
هست دايم در ترقي و زوال | | باز جان و تن ز نقصان و کمال |
هر يکي بر حد خويش آمد پديد | | لاجرم بس ره که پيش آمد پديد |
عنکبوت مبتلا هم سير پيل | | کي تواند شد درين راه خليل |
قرب هر کس حسب حال وي بود | | سير هر کس تا کمال وي بود |
کي کمال صرصرش آيد بدست | | گر بپرد پشه چنداني که هست |
هم روش هرگز نيفتد هيچ طير | | لاجرم چون مختلف افتاد سير |
اين يکي محراب و آن بت يافتست | | معرفت زينجا تفاوت يافتست |
از سپهر اين ره عالي صفت | | چون بتابد آفتاب معرفت |
بازيابد در حقيقت صدر خويش | | هر يکي بينا شود بر قدر خويش |
گلخن دنيا برو گلشن شود | | سر ذراتش همه روشن شود |
خود نبيند ذرهاي جز دوست او | | مغز بيند از درون نه پوست او |
ذره ذره کوي او بيند مدام | | هرچ بيند روي او بيند مدام |
روز ميبنمايدت چون آفتاب | | صد هزار اسرار از زير نقاب |
تا يکي اسرار بين گردد تمام | | صد هزاران مرد گم گردد مدام |
تا کند غواصي اين بحر ژرف | | کاملي بايد درو جاني شگرف |
هر زمانت نو شود شوقي پديد | | گر ز اسرارت شود ذوقي پديد |
صد هزاران خون حلال اينجا بود | | تشنگي بر کمال اينجا بود |
دم مزن يک ساعت از هل من يزيد | | گر بياري دست تا عرش مجيد |
ورنه باري خاک ره بر فرق کن | | خويش را در بحر عرفان غرق کن |
پس چرا خود را نداري تعزيت | | گرنهاي اي خفته اهل تهنيت |
خيز باري ماتم هجران بدار | | گر نداري شاديي از وصل يار |
خيز منشين، ميطلب اسرار تو | | گر نمي بيني جمال يار تو |
چون خري تا چند باشي بيفسار | | گر نميداني طلب کن شرم دار |
{{Fullname}} {{Creationdate}}
{{Body}}