شاعر: پرفسور تاکِه شی کاتسوفوجی
مترجم: هاشم رجب زاده



 

«تانکا» یا«هایکای» شعر پنج بندی سی و یک هجایی ژاپن است(به ترتیب 5، 7، 5، 7 و 7 هجا) و از کهن ترین قالبهای شعری سرزمین آفتاب. شعرهای مجموعه « مانیؤشوُ»، قدیم ترین جُنگ شعری ژاپن، فراهم آمده در سده هشتم میلادی، بیشتر در این قالب سروده شده است.
پنج قطعه زیر ترجمه شعرهایی است سروده استاد تاکه شی کاتسوُفوُجی، ایرانشناس صاحبدل ژاپنی، در ایران و افغانستان و درباره حال و هوای این سرزمین ها، با آوانگاری اصلِ ژاپنی آن به لاتین.

1

Tatanawaru

بر گِلین کلبه کوهستان،

Toshi to narite

سایه شب گسترد.

Yama-zoino

خیل خورشید دوان تا سرِ کوه(کابل)

Doro no ieie

 

Kurete shimainu

 

2

Yuisho-aru

در گذر با به نماز آمدگان،

Isuramu haiji

گویی این مسجد ویران رازی در جان می گوید

Meguri Yuku

 

Kyoto mo ware mo

شامگاهی پُر مِه.(کابل)

Yu-moya no naka

 

3

Ame ato no

از پسِ باران،

Kaze kagayakite

 

Fukiwatari

در گندم زاران،

Haiito no tsuchi ni

شهر یاران را

Mugi yataka nari

خوش نسیمی به نوازش برخاسته است(قندهار)

4

Saka naseru

در سراشیبیِ‌هر کوی و گذر،

Tehran no machi

در تهران،

Asaasa o

 

Suzukake-namiki no

می خروشد جوی بر بسترِ دامانِ چناران(تهران)

Ne ni mizu nagasu

 

5

Taeru-naku

«زنده رود»،

Inochi-hagukumu

همه فصلی پرآب،

Na no kawa ga

 

Koto Isufahan no

همچنان می دود از سینه صفاهانِ کهن را(اصفهان، زاینده رود)

Manaka no nagaru

 

منبع مقاله: رجب زاده، هاشم؛ (1386)، جستارهای ژاپنی در قلمرو ایرانشناسی، تهران، بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار یزدی، چاپ اول 1386.