رشته جوجیتسوی برزیلی

رشته جوجیتسوی برزیلی جوجیتسوی (Jiu-jitsu) برزیلی در حقیقت سبک پیشرفته جوجیتسوی ژاپنی محسوب می شود. این سبک از هنرهای رزمی، در واقع روش مبارزه به روی زمین می باشد و هدف مبارزه اجتناب از دریافت ضربات لگد یا مشت مهاجم است.
در حالیکه سعی می کند تا حریف خود را به نوعی در اختیار بگیرد. اگر مبارز بتواند، حریف خود را احاطه کرده و او را در چنگال بگیرد، ضربات فرد مهاجم کارساز نخواهد بود.
فایترهای برزیلی معمولاً سعی می کنند تا حریف خود را به زمین پرتاب کنند زیرا در این حالت راحت تر می توانند، ضربات لگد و مشت او را کنترل کنند. در این مواقع از آنجا که مهاجم، دیگر نمی تواند از فنون پرتابی و از حرکت دستانش استفاده کند، ناامید شده و تسلیم می گردد. با در نظر گرفتن این نکته که نود و پنج درصد از مبارزات رزمی سرانجام به زمین ختم می شوند، یک فایتر تعلیم دیده و ماهر برزیلی که فنون جوجیتسو را با تکنیک های سنتی خود در آمیخته است خیلی راحت می تواند حریف خود را شکست دهد.
از آنجا که انجام حرکات دفاعی در حالت خوابیده و به روی زمین نیروی بیشتری را می طلبد، انجام فنون مبارزه جوجیتسوی برزیلی این مزیت را دارا است که شخص می تواند حریفان قدرتمند تر و سنگین وزن تر را به راحتی با شکست بدرقه کند.
فایترهای برزیلی معمولاً از نیرو و قدرت حریفان خود علیه خودشان استفاده می کنند. کلید این موفقیت، توازن و تعادلی است که این فایترها از آن بهره مند هستند. این سبک هنرهای رزمی در اوایل دهه 1900 توسط شخصی به نام هلیو گراتیسه (Helio Gracie) پایه گذاری گردید.
وی به تمام فنون هنرهای رزمی مسلط بود و بدون توجه به مواردی همچون، اندازه، وزن و یا قطر ماهیچه حریفانش با آنها به مبارزه می پرداخت و آنها را با شکست بدرقه می کرد. این روش مبارزه که به نبرد باز شهرت داشت توسط افراد خانواده و سپس شاگردانش ادامه یافت و امروزه یکی از نوادگانش به نام ریکسون گریسی، تکنیکی ترین مبارز این سبک محسوب می شود و با داشتن رکورد چهارصد پیروزی پشت سر هم و بدون حتی یک باخت بهترین فاتیر جوجیتسوی برزیلی دنیا است.
منبع مقاله:
رزمی کار