دایتوریو را به عنوان یکی از بهترین راههای دفاع شخصی و برای دفع حملات ناگهانی می شناسند نه برای زدن ضربه و یا به عبارتی آغاز تهاجم در دایتوریو هیچ گونه مسابقه مبارزه ای دیده نمی شود.
صنعت مشخصه این رشته به ترکیب کامل فنون این سبک از هنرهای رزمی دیگری همچون Budo و به خصوص Ono-haitto-ryu برمی گردد. این هنر رزمی تنها یک راه مناسب برای دفاع شخصی محسوب نمی شود بلکه ذهن و بدن را در حالتی متعادل و متوازن نگاه داشته به فرد انضباط شخصی می آموزد و روح او را پرورش می دهد به طوریکه فرد می تواند در تقابل با دنیا موفقتر عمل نماید.
احتمال می رود که دایتوریو در قرن دوازدهم میلادی توسط فردی به نام میناموتو یوشیتیسو که یکی از نوادگان امپراطوری سیوا (Seiwa) بود، پایه ریزی شده باشد. این سبک رزمی تا مدتها توسط خاندان سیوا پنهان نگاه داشته می شد و تنها افراد گارد خصوصی و ارتش امپراطوری با این رشته آشنا بودند. بعدها و در حدود سال 1600 میلادی و به واسطه تلاش های فردی به نام Hoshina Masayuki تکنیک های دایتو به مرور آشکار گردید و از نسلی به نسل دیگر منتقل شد.
در طول قرون متمادی، استادان این رشته رزمی توانستند شهرت بسیاری را در فرهنگ جنگاوری کشور ژاپن کسب نمایند که از مشهورترین آنها می توان به شینگن تاکدا (Shingen Takeda) اشاره کرد. از مهمترین اساتید این رشته در طول سالهای مختلف می توان از میناموتو، تاکدا (1853-1758) و تانومو (1943-1860) نام برد. این رشته رزمی به واسطه انضباط و تلاش خانواده های ایچیکاوا و هانمودا زنده نگاه داشته شد و به نسل های بعدی نیز انتقال پیدا کرد.
منبع مقاله:
رزمی کار

/م