شوتوکان یک هنر رزمی سنتی ژاپنی است. این هنر، سیستمی متشکل از انواع فنون دفاعی و حمله ای است و در آن همه اعضای بدن به عنوان اسلحه و سپر دفاعی مورد استفاده قرار می گیرند. بازوها و پاها برای سه هدف مهم کاربرد دارند .
آموزش فنون در این سبک به سه مقوله تقسیم می شود:
کیهون Kihon (که در آن آموزش بدون استفاده از اسلحه انجام می شود)
Kata: ( که در آن فنون دفاع و حمله به صورت کامل و یک ترکیب کامل مورد استفاده قرار می گیرند)
Kumite: (که یک مقوله جداگانه محسوب می شود و مراحل مختلف دارد)
محل تولد و شکل گیری این رشته رزمی، جزیره اوکیناوا است که در بین جزایر ریوکیو واقع در میان سواحل شمالی ژاپن و سواحل جنوبی چین می باشد. ورزش کاراته بعد از سال 1372 میلادی و همزمان با شکل گیری روابط بین چین و اوکیناوا آغاز گردید. بین قرنهای 15 و 16 میلادی، این هنر رزمی کم کم روبه فراموشی رفت زیرا تمرین و آموزش این رشته بسیار مشکل بود و افراد از یادگیری آن سرباز می زدند.
در ضمن کسانی که این رشته را فرا می گرفتند، قدرت بی نظیری در مقابله با انواع حملات مسلحانه و یا غیرمسلحانه می یافتند و همچنین کشاورزانی هم بودند که از ابراز کشاورزی خود به عنوان سلاح های کشنده برای حمله به دشمنانشان استفاده می کردند.
مهم ترین این سلاح ها، (Bo)، (Jo)، (Nunchacko)، (Tonfa) و (Sai) نام داشتند. پایه گذار رشته شوتوکان شخصی به نام گریچین فوناکشی بود. او یک شاعر، معلم و فیلسوف به شمار می رفت. وی اشعارش را با نام شوتوا معنا می کرد و اینگونه شد که نام شوتوکان متولد گردید. معنی شوتو یعنی کاج های لرزان و این به دلیل قرار داشتن منزل فوناکشی در کنار یک جنگل کاج بود و واژه کان نیز تداعی کننده معنای مدرسه خانه است. در حال حاضر شوتوکان را با عنوان نمودی از متد فوناکوشی می شناسند در سال 1936، این ورزش به توکیو نیز راه یافت و سپس در سال 1955 خود این رشته رزمی تأسیس گردید. او در سال 1957 در سن 88 سالگی درگذشت و تنها استاد بزرگ این هنر رزمی به شمار می آمد.
منبع مقاله:
رزمی کار

/م