دانی که چیست دولت دیدار یار دیدن

1. آیا می دانی که سعادت و اقبال در چیست؟ در این است که چهره ی زیبای معشوق را ببینی و در کوی او گدایی را بر پادشاهی و سلطنت ترجیح بدهی. گدایی در کوی معشوق از پادشاهی بهتر است.

2. چشمپوشی کردن از جان، بسیار آسان و راحت است، ولی دست کشیدن از یاران صمیمی و عزیز بسیار سخن و مشکل است؛ از دوستان صمیمی نمی توان دل کند. نمی توان از عشق و محبت به دیگران، دل کند.

3. می خواهم مانند غنچه با دلتنگی به باغ بروم و در آنجا به شوق بیایم و در عین نیکنامی و سربلندی پیراهن خود را پاره کنم.

4. گاهی مانند نسیم، رازهای پوشیده و پنهان را با گل در میان بگذارم و گاهی راز عشقبازی را از زبان بلبلان عاشق بشنوم؛ با گل ها حرف بزنم و به نغمه های عاشقانه ی بلبلان گوش فرا دهم.

5. در همان آغاز دیدار، بوسیدن لب معشوق را از یاد مبر و از دست مده؛ زیرا اگر از فرصت استفاده نکنی باید پشت دست و لب را از پشیمانی دندان بگیری.

6. دیدار و همنشینی با یاران را غنیمت بدان؛ زیرا وقتی از این منزل موقت بگذریم، هرگز به هم نخواهیم رسید.

7. گویی حافظ از یاد شاه یحیی رفته است، خدایا! توجه به درویشان و تهیدستان را به یاد او بیاور. پادشاه، دیگر به دوستداران و ستایش گران خود عنایتی ندارد.
 

به کوشش: رضا باقریان موحد

منبع مقاله :
باقریان موحد، رضا؛ (1390)، شرح عرفانی دیوان حافظ بر اساس نسخه دکتر قاسم غنی و محمد قزوینی، قم: کومه، چاپ اول