عدد ابجدی: 550 المقیت به معنی آفریننده ی قوت و خوراک و طعام و رساننده ی آنهاست به سوی بدنها و نیز به معنی "حفیظ علیم" و مستولی و قادر بر اشیا و عطاکننده بر قدر حاجت نیز آمده است و مداومت بر این اسم برای توسعه ی رزق نافع است و برای برآمدن مقاصد نوشتن این اسم بر کوزه ی پرآب و نوشیدن از آن آب مجرّب است و همراه داشتن مکسَّر این اسم برای حصول وسعت مفید است و مکسَّر این است:
 

م

ق

ی

ت

ت

م

ی

ق

ق

ت

ی

م

شکل شماره(1)

پژوهه در مفهوم الَمُقیت از مترجم

مرحوم فیض کاشانی(ره) می فرماید: «المقیت یعنی خالق قوتها و روزی ها و اوست که رزق بندگانش را می رساند و نیز معارف را بر قلب آنها وارد می سازد.» سپس ادامه می دهد که: «و گاه ممکن است "المُقیت" به معنی سلطه بر اشیا باشد که در آن صورت به معنای علم و قدرت با هم است و گواه بر این کلام خداست که فرمود خدا بر همه چیز قدرت دارد».

پس «عبد» را لازم است همان طور که قوت و روزی خویش را از خداوند مُقیت طلب می کند، معرفت او و انبیا و اولیا و معرفت به اسرار خلقت را نیز در حدّ ظرفیت خویش از حقتعالی طلب نماید زیرا علم و معرفتی که او در دل ایجاد کند نورانی و اصیل است.

«مُقیت» در اصل از مادّه ی «قُوت» به معنی غذایی است که جان انسان را حفظ می کند، بنابراین «مُقیت» که اسم فاعل از باب اِفعال است به معنی کسی است که قوت دیگری را می پردازد و از آن جا که چنین کسی حافظ حیات اوست، کلمه ی «مُقیت» به معنی «حافظ» نیز به کار رفته و نیز شخصی که قوت می دهد حتماً توانایی بر این کار دارد به همین جهت این کلمه به معنی «مقتدر» نیز آمده و چنین کسی مسلّماً حساب زیردستان خود را دارد، به همین دلیل به معنی "حسیب" هم آمده است و در آیه ی 85 سوره ی نساء، تمام این معانی ممکن است از کلمه «مُقیت» اراده شود.

«اقوات»، جمع قُوت به معنی «خوردنی» یا مقداری از خوراک است که به ذی روح نیرو و حیات می بخشد و در قرآن به صورت جمع آمده است.


نویسنده: ملاحبیب الله شریف کاشانی
مترجم و شارح: استاد محمد رسول دریایی
 

منبع: شریف کاشانی، ملاحبیب الله؛ (1383)، خواص و مفاهیم اسماء الله الحُسنی(نامهای زیبای خداوند)، ترجمه ی محمدرسول دریایی، تهران: نشر صائب، چاپ ششم.