شاعر: محمدحسین صفاریان
چقدر آه کشیدم تو را مگر بنویسم
تو را به رنگ نفس‌های شعله‌ور بنویسم
چقدر خاطره باید چقدر واژه و تصویر
که وسعتت را هرچند مختصر بنویسم
چقدرآتش باید چقدر ترکش و باروت
که بیشتر بتوانم که بیشتر بنویسم
چقدر واژه‌ی آرام دارم اما باید
تو را همیشه هم آغوش با خطر بنویسم
تو روح بودی شاید و یا نسیم که باید
تو را ز غربت این خاک رهگذر بنویسم
کدام روز می‌آیی کدام گوشه‌ی دنیا
که رفتنت را این بار هم سفر بنویسم
سراسر آتش و آبم شبیه شمعی سوزان
که شعله شعله از آن چشم‌های تر بنویسم
نگاه می‌کنم اما به چشم‌های زلالت
که این غروب غم انگیز را سحر بنویسم
.jpg "معرفی خوشنویسان معروف قرآن کریم")
