وظيفه ي ما نسبت به مدعيان ملاقات

درباره ي موضوع فوق مي گوييم :
اولاً : مسأله رؤيت اين طور نيست که به اختيار انسان باشد و هر گاه که اراده ي ملاقات کند براي او حاصل گردد ، بلکه وابسته به يک سري شرايط و مصالح خاصي است که اگر آماده شود و حضرت مقدمات ملاقات را فراهم مي سازد .
ثانياً : اگر کسي مدعي ملاقات دائمي است و اين گونه خود را وانمود مي کند و که دائماً با حضرت ارتباط دارد و هر گاه که اراده کند مي تواند خدمت حضرت برسد و واسطه بين مردم و ايشان باشد ، او مطابق توقيعي که حضرت به علي بن محمد سمري داشته اند کذاب است . و لذا بايد او را تکذيب کرد .
ثالثا ً : بايد مدعي ملاقات را امتحان و آزمايش کرد ، آيا از حيث عمل يه موازين اسلامي پايبند است ؟ آيا هدفش ريا و جذب مردم و انحراف درجامعه نيست ؟ و ... ؛ زيرا براي ملاقات خوبان بايد در ابتدا انسان خود با آنان سنخيت پيدا کند .

اصرار به جهت ملاقات

آنچه که مطلوب است و وظيفه ما در عصر غيبت به حساب مي آيد اين است که بکوشيم تا موانع ظهور حضرت را بر طرف کرده ، زمينه ظهور حضرت را فراهم نماييم . و نيز وظيفه داريم که به دستورات و وظايف خود عمل کنيم تا به قرب معنوي نسبت به حضرت نايل آييم . آراي اگر درخواست ملاقات با حضرت در عصر غيبت به جهت بهره مندي از وجود او و مورد عنايت خاص او قرار گرفتن است تا انسان به اطمينان قلب رسيده و با تصرفي که از جانب ايشان مي شود انسان به کمالات نزديک شود ، اين ملاقات و اصرار بر آن مفيد است ، و گرنه اين عصر غيبت راست و قرار است که امام زمان عليه السلام از ديدگان مردم غايب باشد ، تا چه مصلحتي اقتضا کند که در موردي ظهور کرده و کسي به ملاقات حضرت نايل شود . لذا بايد صبر کرد و در اين موقع حساس که عصر امتحان است به وظايف خود خوب عمل کنيم تا از امتحان سرافراز بيرون آييم .
آري ، اگر چه از ظاهر برخي از ادعيه تقاضاي ملاقات حضرت به دست مي آيد ولي مي توان آن را حمل بر ملاقات در عصر ظهور کرد .
منبع: کتاب غيبت کبري