توسعه اقتصاد ملی با انرژی هسته ای

انرژی در جهان امروز یك عامل راهبردی است و اغلب كشورهای جهان به خصوص آنها كه به دنبال اعمال اراده و قدرت خود بر دیگر كشورها می باشند از همین دریچه به مقوله انرژی می نگرند. همان طوری كه این نگاه را می توانیم از زمانهای گذشته؛ یعنی دوران استعمار كهنه تا به امروز دنبال كنیم. در این میان ایران علاوه بر اینكه دارای ذخایر ویژه و عمده ای از منابع انرژی به خصوص نفت و گاز می باشد، در منطقه ای از جهان واقع است كه یكی از اصلی ترین منابع انرژی به شمار می رود. بنابراین با توجه به اینكه مقوله انرژی برای كشورهای سلطه طلب به مانند موتور محركه اقتصاد و تولید ملی و تعیین كننده جایگاه آنها در نظام سرمایه داری جهان و همچنین تضمین كننده منافع و امنیت ملی آنهاست، كشور ما نیز با ساماندهی به سیاستهای بخش انرژی می تواند در فرایند تحولات سیاسی، اجتماعی و اقتصاد نقش كلیدی داشته باشد، لذا ضروری است كه برای انرژی و به خصوص نفت و گاز و به دنبال آنها انرژی هسته ای، برنامه و استراتژی اندیشیده و متناسب با شرایط واقعی موجود داخلی و جهان برای آن برنامه داشته باشیم. با توجه به این موضوع باید گفت كه كشورهای جهان به مصرف انرژی عادت كرده و تولید انرژی و ساخت نیروگاه اتمی به عنوان تنها راه خروج از بحران انرژی در دهه های آینده است. در این بین از آنجا كه ساخت یك نیروگاه اتمی اغلب علوم و فنونی را نیاز دارد، لذا این كاربری به مفهوم توسعه و پیشرفت در همه علوم و فنون است. از طرفی هم می توان ادعا كرد كه نیروگاه برق اتمی، اقتصادی ترین نیروگاهی است كه امروز در دنیا احداث می شود. دلایل دیگری هم برای استفاده از نیروگاه اتمی برای تولید برق وجود دارد كه از مهمترین آنها می توان به پاكیزه بودن این روش، تولید نشدن گاز گلخانه ای و دیگر آلاینده های زیست محیطی اشاره كرد. سوختهای فسیلی مانند زغال سنگ مقدار قابل توجهی از انواع آلاینده ها همانند تركیبات كربن و گوگرد را وارد محیط زیست می كند كه برای سلامت انسان زیانبار است. از سوی دیگر با توجه به افزایش مصرف برق و پایان پذیر بودن منابع سوخت فسیلی به نظر می رسد استفاده از انرژی هسته ای بهترین گزینه موجود باشد. شاید هنوز افرادی هستند كه ادعا می كنند با توجه به ذخایر نفت و گاز ایران، آیا نیازی به انرژی هسته ای وجود دارد؟ پاسخ به این سؤال مستلزم مطالعه دقیق علمی است و این گونه نیست كه براساس برداشتهای عمومی و محدود گفته شود، مثلاًً ما كه در دریای گاز قرار گرفته ایم، چرا سراغ انرژی اتمی برویم؟ موضوع به این سادگی نیست. بر همین اساس هیچ كشوری سعی نمی كند از لحاظ استراتژیك، انرژی مورد نیازش را فقط از یك منبع تأمین كند، ولو آن كه در آن كشور به فراوانی یافت شود. مثلاً اگر در كشوری منابع آبی زیاد است، به این سمت نمی رود كه انرژی برق خودش را فقط از آب تأمین كند، اما اینكه باید چه سهمی به انرژی های دیگر اختصاص داد، نیاز به محاسباتی دارد كه باید انجام شود.
ظاهراً در ایران هم این محاسبات سالهای سال انجام شده و چیز جدیدی نیست. برای انجام این محاسبات باید معیارهای متعددی در نظر گرفته شود كه بیشتر آنها متغیر است. مثلاً گاز طبیعی قیمتی متغیر دارد و الان كه در سوخت جهانی جایگاه زیادی ندارد، قیمت چندانی هم ندارد، اما برخی از كارشناسان گفته اند:"گاز در 15 سال آینده، سهم قابل توجهی از انرژی مصرفی را به خود اختصاص خواهد داد و مسلماً قیمت گاز در آن شرایط با اكنون بسیار متفاوت خواهد بود؛ ضمن اینكه اگر همین الان این محاسبات انجام شود و تصمیم بگیریم مثلاً 700مگاوات برق از انرژی هسته ای تأمین كنیم، حتی اگر این كار به صورت فایناس انجام شود، دستكم 12 سال طول خواهد كشید و این هم خود یك متغیر است." به هر حال ما چاره ای نداریم كه به سراغ منابع انرژی دیگر برویم و هر چه زودتر باید نیروگاه های برق اتمی را كه صرفه اقتصادی بیشتری دارند، راه اندازی كنیم تا در آینده دولتمردان ما بتوانند در مورد منابع انرژی مانند نفت و گاز به درستی تصمیم گیری و برنامه ریزی كنند.
منبع: روزنامه قدس
/س