مرد بايد که عيب خود بيند

روزي روزگاري، وقتي پرومته انسان‌ها را ساخت، دو کوله‌بار به گردن آن‌ها آويخت. او کوله‌باري را که از جلوي آدميان آويخته بود، از عيب‌هاي ديگران و کوله‌باري را که از پشت سر آن‌ها آويخته بود، از معايب خودشان پر کرد. از اين‌رو آدميان، عيب‌هاي ديگران را از يک فرسنگي مي‌بينند امّا قادر به ديدن عيب‌هاي خودشان نيستند.
اين حکايت، افراد فضولي را به تمسخر مي‌گيرد که رفتار و کردار خود را نمي‌بينند امّا در کار ديگران دخالت مي‌کنند.
منبع مقاله :
هندفورد، اس. اِي و ديگران؛ (1392)، افسانه‌هاي مردم دنيا (جلدهاي 9 تا 12)، ترجمه‌ي حسين ابراهيمي (الوند) و ديگران، تهران: نشر افق، چاپ سوم.