علل واقعی و فاجعه‌بار جنگ دو کره

جنگ کره در بیست و پنجم ژوئن سال 1950 آغاز شد و سه سال به طول انجامید تا زمانی که در بیست و هفتم جولای 1953 صلح موقت اعلام شد. این جنگ منجر به مرگ سه میلیون نفر شد و خرابی‌های وسیعی به بار آورد. علل جنگ دارای ریشه عمیقی بود و دو کشور قدرتمند جهان یعنی روسیه و آمریکا دو کشور متخاصم کره شمالی و جنوبی را تحریک کردند. امروزه، کره جنوبی تبدیل به یکی از قدرت‌های اقتصادی عمده در جهان شده است، در حالی که کره شمالی یک کشور فقیر با حکومت نظامی است. در چهارم اکتبر سال 2007، رئیس جمهور کره جنوبی، رو مو هوون و رهبر کره شمالی کیم جونگ ایل، موافقت‌نامه صلح با هشت اصل در مورد مسائل صلح دائمی، همکاری اقتصادی، مذاکرات دیپلماتیک و تجدید خدمات راه آهن، راه هوایی و زمینی بین دو کشور امضا کردند. کره از قرن هفتم، به عنوان یک کشور متحد وجود داشته است. با این حال، پس از جنگ چین و ژاپن در سال 1894-95، برخی از بخش‌های کره توسط ژاپن اشغال شد. در آگوست 1910، ژاپن به طور کامل کره را به اشغال خود در آورد و بعد از آن، تا جنگ جهانی دوم به عنوان مستعمره ژاپن باقی ماند. پس از تسلیم شدن ژاپن در جنگ جهانی دوم، اتحاد جماهیر شوروی نیمی از کره را نگه داشت و یک دولت کمونیستی تحت عنوان کیم ایل سونگ و به نام جمهوری دموکراتیک خلق کره تشکیل داد. ایالات متحده نیمه جنوبی را کنترل کرد و آن را جمهوری کره نامید.

علل

عرض جغرافیایی 38 درجه شمالی، سی و هشتمین مدار موازی، به عنوان مرز بین مناطق مورد استفاده قرار گرفت. هم‌پوششی شوروی، بر گسترش کمونیسم موثر بود و آمریکا تلاش کرد تا این امر را ریشه‌کن کند که این امر با تنش همراه بود. سازمان ملل تلاش کرد در سال 1948 انتخابات آزاد در سراسر کره برگزار کند، اما این پیشنهاد توسط کمونیست‌ها رد شد. این امر باعث افزایش شکاف بین دو کره شد.
کیم ایل سونگ رژیم استالینی تشکیل داد که با ارتش خلق کره شمالی (NKPA) و توپخانه‌ها و تانک‌های روسی همراه بود. وضعیت سیاسی کره جنوبی پر هرج و مرج بود و در نهایت ایالات متحده از تشکیل نخستین دولت ایسونگمن ری حمایت کرد. کشمکش و تهدیدهای فزاینده در خط سی و هشتم مداری تا 25 ژوئن 1950 ادامه یافت و در این حین ارتش کره شمالی به کره جنوبی حمله کرد.

بیشتر بخوانید: تاریخ کامل جنگ جهانی دوم (1)

 

جنگ

در میان حملات غیرقابل مهار از سوی شمال، ایالات متحده به دنبال مداخله شورای امنیت سازمان ملل متحد بود و موفق به نامیدن کره شمالی به عنوان متجاوز شد. کشورهای عضو شورای امنیت به یاری کره جنوبی شتافتند. بریتانیا فرماندهی را بر عهده داشت و برخی از ناوگان‌های خود را راهی منطقه کرد.
ارتش جمهوری خلق کره به منطقه استراتژیک بندر پوسان کره جنوبی چشم داشت. با این حال، توسط هشتمین ارتش ایالات متحده به فرماندهی ژنرال والتون واکر در کره متوقف شد تا نیروهای کمکی از طرف بریتانیا و استرالیا خود را به منطقه برسانند.
ارتش سازمان ملل متحد منطقه‌ای را در نوک شبه جزیره کره به نام منطقه پوسان فراهم کرد و در برابر حملات مکرر ارتش خلق کره در دائگو، ماسان و پوهانگ مقاومت کرد.
در اواسط ماه سپتامبر نیروهای سازمان ملل متحد منطقه غیرقابل اشغال اینچون را تصرف کردند و ارتش متجاوز کره شمالی را به عقب راندند. چین از ترس نزدیکی ارتش سازمان ملل متحد به مرز مانچوریان (نیروهای سازمان ملل متحد از مرز چین عبور نکرده بودند) اعلام کرد که برای دفاع از قلمرو خود مداخله خواهد کرد.
حمله چین در نوامبر نیروهای سازمان ملل را مجبور به عقب نشینی به سئول پایتخت کره جنوبی کرد. با این حال، در ماه می 1951، در پی مقاومت ارتش سازمان ملل در برابر حمله چین، نیروهای سازمان ملل با موفقیت ارتش کره شمالی را عقب راندند. در حالی که مذاکرات صلح تا سال 1953 ادامه داشت، ارتش هر دو کشور به دفاع خود ادامه دادند و تمرکز خود را به جای تهاجم بر خاک دشمن، بیشتر بر روی کنترل مناطق استراتژیک در دست خود گذاشتند. در سال 1953 صلح موقت اعلام شد.

اثرات

تلفات فراوانی در هر دو طرف درگیر وجود داشت، هرچند که رقم دقیق هرگز مشخص نشد. جنگ بین دو کره بیشتر بین آمریکا و شوروی اختلاف ایجاد کرد.
احساس خصومت بین چین و آمریکا تا چندین دهه به طول کشید. خانواده‌ها در هر دو طرف مرز از همدیگر جدا شدند. این جنگ باعث شد تا آمریکا واقعا از تاثیر دومینوی در حال سقوط کمونیسم آگاه شود.
کره جنوبی به یکی از مهمترین پایگاه‌های نظامی آمریکا با هزاران نیروی آمریکایی مستقر در آن تبدیل شد. به رغم قرارداد صلح موقت 1953، هرگز پیمان صلحی نوشته نشده بود و ناتوانی دو طرف در حل اختلافات آن‌ها به این معنی است که دو کره باید همواره در موقعیت آماده‌باش برای جنگ قرار بگیرند.
کره شمالی آزمایش هسته‌ای جنجالی انجام داد و چندین موشک بالستیک آزمایش کرد که کره جنوبی، ژاپن، آمریکا (هاوایی) و چین در محدوده موشکی آن قرار داشتند.
امروزه، کره جنوبی تبدیل به یکی از قدرت‌های اقتصادی عمده در جهان شده است، در حالی که کره شمالی یک کشور فقیر با حکومت نظامی است. در چهارم اکتبر سال 2007، رئیس جمهور کره جنوبی، رو مو هوون و رهبر کره شمالی کیم جونگ ایل، موافقت‌نامه صلح با هشت اصل در مورد مسائل صلح دائمی، همکاری اقتصادی، مذاکرات دیپلماتیک و تجدید خدمات راه آهن، راه هوایی و زمینی بین دو کشور امضا کردند. توده مردم امیدوار هستند که این امر آغازی بر اتحاد دو کشور باشد.
منبع مقاله : برگرفته از سایت هیستوری پلکس