رمضان قطعه‌اي از بهشت
نويسنده: علي الله اكبري
دل كه هواي پرواز مي‌كند، دل كه بي‌تاب ماندن مي‌شود، چشم‌ها كه بهانه باريدن مي‌گيرند، زبان كه زمزمه نيايش مي‌جويد، دست‌ها كه تشنه قنوت دعا مي‌شوند، نسيم رحمت رباني وزيدن مي‌گيرد. ابرهاي فاصله كنار مي‌روند. دل اوج مي‌گيرد. روح آسماني انسان سبز مي‌شود و «رمضان» طلوع مي‌كند. در روزهاي با طراوت رمضان، خورشيد مهربان‌تر مي‌تابد. ملائك الهي براي شنيدن مناجات بندگان به زمين مي‌آيند. دل، هواي عرش مي‌كند بي‌خود از خود. قلب مي‌تپد نه براي زندگي، براي اوج گرفتن، كندن، كندن از زمين، پرواز، رهايي.
و «رمضان قطعه‌اي از بهشت است در جهنم سوزان دنياي مادي.» يك ماه استثنايي، فرصتي طلايي براي ابراز شوق بندگي خالق يكتا.
رمضان، «فصل شكفتن» است. موعد عروج. معراج تا خدا. پله‌هاي فاصله را طي كردن. الهي شدن و رنگ و بوي خدا گرفتن.
رمضان «شهر الله» است...، ماه ضيافت الهي. همه بر خوان گسترده نعمات او ميهمانيم. چيدن سفره‌هاي بي‌رياي افطاري نان و خرما، تو را تا نخلستان‌هاي غريب كوفه مي‌برد و مردي تنها در ميان نخلستان در چاه زمزمه مي‌كند. زمزمه‌هاي عاشقانه و از سوز دل و منتهاي خضوع و بندگي او، فرشتگان را نيز به مهماني اشك و خلوص مي‌خواند.
رمضان «ماه علي (علیه السلام)» است. نيمه شب‌ها به بهانه سحري برخاستن و سجاده نيايش گشودن. سحر بهانه‌اي است براي درك مناجات نيمه شب در خلوت انس با معبود. معاشقه با تك تك واژه‌هاي نماز و دعا. «دعاي سحر» و خدا را با كامل‌ترين صفاتش خواندن. زمزمه، زمزمه، فرياد. رها شدن از تن. گذشتن از مرز خود. قنوت سبز گرفتن. پرواز بر فراز گلدسته‌ها. معلق شدن در فضاي لايتناهي رحمت واسعه الهي، آسماني شدن. به او پيوستن....
رمضان «ماه قرآن» است. ماه بهار قرآن و نزول آن. «انا انزلناه في ليله القدر...». سي روز بهانه‌اي است براي هر روز حداقل يك جزء خواندن قرآن. كلمات الهي را با حنجره پاك خواندن و به گوش جان شنيدن و به كار بستن. سخن خدا شنيدن و با او سخن گفتن.
رمضان ماه «دعا و نيايش» است. هر روز يك دعا و درخواست از ايزد منان و سي روز يك دعا؛ «يا علي يا عظيم...» دعاي افتتاح، دعاي سحر و...
رمضان ماه «وعظ، پند و اندرز» است. ماه رونق مساجد و از غربت بدر آمدن. خانه‌هاي خدا پذيراي مهمانان اويند در هر صبح و ظهر و شب.
نفس كشيدن، خوابيدن، كار كردن و همه اعمال مؤمنين عبادت است در اين ماه. معلمين اخلاق و قرآن و احكام، مشام جان‌هاي روزه‌داران را لبريز از كلام و پيام خدا و شرع و دين مي‌كنند. بهترين فرصت است براي گفتن و شنودن فضيلت‌هاي اهل بيت، سخن از خدا گفتن. ارشاد و انذار.
رمضان ماه «قدر» است. هر روز و شب‌اش شب قدر است و روز قدر، اگر قدر بدانيم اين روزها و شب‌ها را و سه شبانه‌روز قدر، برترين فرصت به خدا پيوستن است. نيمه شب، سجاده، مفاتيح، تسبيح، ميهماني اشك و دعا.
رمضان ماه «بندگي» است و خودسازي؛ تقويت روح و جسم. پاكسازي جان، تصفيه باطن، تطهير قلب، تمرين اطاعت، تقويت اراده، تجربه عبوديت و غلبه بر شهوت‌ها.
رمضان ماه «امساك» است؛ امساك «شكم» از خوردن و آشاميدن. امساك «چشم» از نگاه‌هاي حرام و شهوت‌بار. امساك «زبان» از دروغ، غيبت، تهمت، ناسزا، لغويات و...
امساك «گوش» از شنيدن نارواها و حرام‌ها.
امساك «دست و پا» از تعدي و تجاوز به حقوق ديگران. بايد دست ديگران را گرفتن، به ياري آنها برخاستن و قدم به راه خير نهادن.
و امساك «قلب و ذهن» از پرداختن به غير محبوب، خالص شدن.
و رمضان «فرصتي است استثنايي»:
براي «دل» كه در چشمه زلال طاعت و بندگي شست‌وشو يابد.
براي «قلب» كه با ياد حضرت دوست صفا گيرد.
براي «نفس» كه با كمند «تقوا» مهار شود.
براي «بدن» كه با امساك و پرهيزكاري ورزيده شود.
براي «فكر» كه به غير او نپردازد.
و براي «همه بندگان» كه از اين فرصت بي‌نظير بهترين استفاده‌ها را ببرند.
منبع: http://www.kayhannews.ir
/خ
و «رمضان قطعه‌اي از بهشت است در جهنم سوزان دنياي مادي.» يك ماه استثنايي، فرصتي طلايي براي ابراز شوق بندگي خالق يكتا.
رمضان، «فصل شكفتن» است. موعد عروج. معراج تا خدا. پله‌هاي فاصله را طي كردن. الهي شدن و رنگ و بوي خدا گرفتن.
رمضان «شهر الله» است...، ماه ضيافت الهي. همه بر خوان گسترده نعمات او ميهمانيم. چيدن سفره‌هاي بي‌رياي افطاري نان و خرما، تو را تا نخلستان‌هاي غريب كوفه مي‌برد و مردي تنها در ميان نخلستان در چاه زمزمه مي‌كند. زمزمه‌هاي عاشقانه و از سوز دل و منتهاي خضوع و بندگي او، فرشتگان را نيز به مهماني اشك و خلوص مي‌خواند.
رمضان «ماه علي (علیه السلام)» است. نيمه شب‌ها به بهانه سحري برخاستن و سجاده نيايش گشودن. سحر بهانه‌اي است براي درك مناجات نيمه شب در خلوت انس با معبود. معاشقه با تك تك واژه‌هاي نماز و دعا. «دعاي سحر» و خدا را با كامل‌ترين صفاتش خواندن. زمزمه، زمزمه، فرياد. رها شدن از تن. گذشتن از مرز خود. قنوت سبز گرفتن. پرواز بر فراز گلدسته‌ها. معلق شدن در فضاي لايتناهي رحمت واسعه الهي، آسماني شدن. به او پيوستن....
رمضان «ماه قرآن» است. ماه بهار قرآن و نزول آن. «انا انزلناه في ليله القدر...». سي روز بهانه‌اي است براي هر روز حداقل يك جزء خواندن قرآن. كلمات الهي را با حنجره پاك خواندن و به گوش جان شنيدن و به كار بستن. سخن خدا شنيدن و با او سخن گفتن.
رمضان ماه «دعا و نيايش» است. هر روز يك دعا و درخواست از ايزد منان و سي روز يك دعا؛ «يا علي يا عظيم...» دعاي افتتاح، دعاي سحر و...
رمضان ماه «وعظ، پند و اندرز» است. ماه رونق مساجد و از غربت بدر آمدن. خانه‌هاي خدا پذيراي مهمانان اويند در هر صبح و ظهر و شب.
نفس كشيدن، خوابيدن، كار كردن و همه اعمال مؤمنين عبادت است در اين ماه. معلمين اخلاق و قرآن و احكام، مشام جان‌هاي روزه‌داران را لبريز از كلام و پيام خدا و شرع و دين مي‌كنند. بهترين فرصت است براي گفتن و شنودن فضيلت‌هاي اهل بيت، سخن از خدا گفتن. ارشاد و انذار.
رمضان ماه «قدر» است. هر روز و شب‌اش شب قدر است و روز قدر، اگر قدر بدانيم اين روزها و شب‌ها را و سه شبانه‌روز قدر، برترين فرصت به خدا پيوستن است. نيمه شب، سجاده، مفاتيح، تسبيح، ميهماني اشك و دعا.
رمضان ماه «بندگي» است و خودسازي؛ تقويت روح و جسم. پاكسازي جان، تصفيه باطن، تطهير قلب، تمرين اطاعت، تقويت اراده، تجربه عبوديت و غلبه بر شهوت‌ها.
رمضان ماه «امساك» است؛ امساك «شكم» از خوردن و آشاميدن. امساك «چشم» از نگاه‌هاي حرام و شهوت‌بار. امساك «زبان» از دروغ، غيبت، تهمت، ناسزا، لغويات و...
امساك «گوش» از شنيدن نارواها و حرام‌ها.
امساك «دست و پا» از تعدي و تجاوز به حقوق ديگران. بايد دست ديگران را گرفتن، به ياري آنها برخاستن و قدم به راه خير نهادن.
و امساك «قلب و ذهن» از پرداختن به غير محبوب، خالص شدن.
و رمضان «فرصتي است استثنايي»:
براي «دل» كه در چشمه زلال طاعت و بندگي شست‌وشو يابد.
براي «قلب» كه با ياد حضرت دوست صفا گيرد.
براي «نفس» كه با كمند «تقوا» مهار شود.
براي «بدن» كه با امساك و پرهيزكاري ورزيده شود.
براي «فكر» كه به غير او نپردازد.
و براي «همه بندگان» كه از اين فرصت بي‌نظير بهترين استفاده‌ها را ببرند.
منبع: http://www.kayhannews.ir
/خ
