خداوند قلب را جایگاه مهر و محبت خلق کرد. شاید قلب را شایسته تر از اعضای دیگر می دانست و به همین دلیل آن را سرشار از محبت و دوستی قرار داد. از روزگاران قدیم مردم به جایگاه قلب پی برده بودند و همیشه آن را با نماد تیری که از قلبی گذشته، نشان می دادند. یا وقتی کسی از چیزی ناراحت می شد قلبش را شکسته رسم می کرد.
قلب از همان دوران گذشته مکان مقدسی برای عشق به خداوند معرفی شد. جایگاه قلب تا حدی برجسته است که می تواند ما را به دیگران معرفی کند؛ یعنی به نوعی می توان گفت همه ی ارزش های انسانی به اعتبار محتویات قلبش بستگی دارد. اینکه چه محتویاتی داخل قلبمان جای داده ایم و تا چه اندازه آن را برای ورود افراد مختلف و احساسات ناشایست قفل زده ایم. قلب ما از موقعیت ویژه ای برخوردار است که با تصمیمات مثبت یا منفی می تواند سرشار از نور باشد، یا فساد و ناپاکی.
حرکات و اعمال انسان ها ریشه در عشق و محبت نسبت به خلق خدا دارد. مثلا وقتی از مسیری عبور می کنی و سنگ یا شِی ای آزار دهنده را می بینی که در راه مردم قرار گرفته، بدون اینکه به موقعیتت فکر کنی بَرش می داری تا باعث صدمه به دیگران نشود. این همان عشق به هم نوع است که از قلبت سرچشمه می گیرد.
برخورد گرم و صمیمی که با دوستان و اطرافیانت داری، باعث نزدیک شدن قلب ها و افزایش محبت می شود. خیلی وقت ها یک احوالپرسی ساده و صمیمی، باعث ارتباط افرادی می شود که از هم ذهنیت های منفی داشته اند و با همین عمل ساده نهال محبت در قلبشان کاشته می شود.
محبت و مهرورزی در سیره ی رفتاری پیامبر مهربان ما بسیار برجسته و پررنگ است؛ تا جاییکه اگر با کسی دست می داد هیچگاه دستش را از دست طرف مقابل برنمی داشت تا خود شخص دستش را جدا می کرد. اگر ساعت ها با او صحبت می کردند، هرگز سخن کسی را قطع نمی کرد و با دقت گوش می داد تا صحبتش تمام شود. محبت پیامبرصلی الله علیه وآله به اندازه ای زیاد بود که از هزاران سال پیش تا کنون زبانزد مردم تمام دنیا است.
حالا که در آستانه ی ولادت پیامبر مهربانمان هستیم، خوب است در صفحه ی تقویم کنار نام این روز دوست داشتنی بنویسم: امروز روز محبت است می خواهم به تمام موجودات از انسان گرفته تا مورچه های ریزی که در زیر قدم هایم تلاش می کنند، محبت کنم. می خواهم از امروز هر روزم را با پیشوند محبت نام گذاری کنم. محبت به خانواده، محبت به دوستان، محبت به مردم رهگذر، محبت به پرندگان، محبت به...
قلب از همان دوران گذشته مکان مقدسی برای عشق به خداوند معرفی شد. جایگاه قلب تا حدی برجسته است که می تواند ما را به دیگران معرفی کند؛ یعنی به نوعی می توان گفت همه ی ارزش های انسانی به اعتبار محتویات قلبش بستگی دارد. اینکه چه محتویاتی داخل قلبمان جای داده ایم و تا چه اندازه آن را برای ورود افراد مختلف و احساسات ناشایست قفل زده ایم. قلب ما از موقعیت ویژه ای برخوردار است که با تصمیمات مثبت یا منفی می تواند سرشار از نور باشد، یا فساد و ناپاکی.
حرکات و اعمال انسان ها ریشه در عشق و محبت نسبت به خلق خدا دارد. مثلا وقتی از مسیری عبور می کنی و سنگ یا شِی ای آزار دهنده را می بینی که در راه مردم قرار گرفته، بدون اینکه به موقعیتت فکر کنی بَرش می داری تا باعث صدمه به دیگران نشود. این همان عشق به هم نوع است که از قلبت سرچشمه می گیرد.
برخورد گرم و صمیمی که با دوستان و اطرافیانت داری، باعث نزدیک شدن قلب ها و افزایش محبت می شود. خیلی وقت ها یک احوالپرسی ساده و صمیمی، باعث ارتباط افرادی می شود که از هم ذهنیت های منفی داشته اند و با همین عمل ساده نهال محبت در قلبشان کاشته می شود.
محبت و مهرورزی در سیره ی رفتاری پیامبر مهربان ما بسیار برجسته و پررنگ است؛ تا جاییکه اگر با کسی دست می داد هیچگاه دستش را از دست طرف مقابل برنمی داشت تا خود شخص دستش را جدا می کرد. اگر ساعت ها با او صحبت می کردند، هرگز سخن کسی را قطع نمی کرد و با دقت گوش می داد تا صحبتش تمام شود. محبت پیامبرصلی الله علیه وآله به اندازه ای زیاد بود که از هزاران سال پیش تا کنون زبانزد مردم تمام دنیا است.
حالا که در آستانه ی ولادت پیامبر مهربانمان هستیم، خوب است در صفحه ی تقویم کنار نام این روز دوست داشتنی بنویسم: امروز روز محبت است می خواهم به تمام موجودات از انسان گرفته تا مورچه های ریزی که در زیر قدم هایم تلاش می کنند، محبت کنم. می خواهم از امروز هر روزم را با پیشوند محبت نام گذاری کنم. محبت به خانواده، محبت به دوستان، محبت به مردم رهگذر، محبت به پرندگان، محبت به...
نویسنده: نعیمه جلالی نژاد
