1- یاد مرگ سبب بازداشتن انسان از بیهودگی و بازی های دنیوی می شود:
«به خدا سوگند، یاد مرگ مرا از هزل و بیهودگی منع می کند»[1].
2- اندیشه مرگ مانع انجام دادن کارهای زشت و ناروا است: «هان! [مرگ ] برهم زننده لذت ها، تیره کننده شهوت ها و نابودکننده آرزوها را به یاد آرید؛ آن گاه که به کارهای زشت شتاب می آرید»[2].
3- یاد مرگ موجب انجام دادن اعمال و کردار نیک می شود: «آن که مرگ را چشم داشت، در کارهای نیک پای پیش گذاشت»[3].
4- تذکر مرگ سبب بی رغبتی و کم خشنودی در دنیا می شود: «آن که مرگ را بسیار یاد کند، از دنیا به اندک خشنود شود»[4].
5- اندیشه مرگ و تفکر در مردگان پیشین، باعث عبرت آموزی است: «پنداشتند که جای مردگان تهی است؛ حال آنکه سخت مایه عبرت اند. . .
[مردگانشان] مایه پند باشند، بهتر است تا وسیله فخر و بزرگواری»[5].
پی نوشت ها:
[1] . نهج البلاغه، خطبه 84، ص 66.
[2] . همان، خطبه 99، ص 92.
[3] . همان، کلمات قصار 31، ص 364.
[4] . همان، کلمات قصار 349، ص 423.
[5] . همان، خطبه 221، ص 252.
منبع: حوزه نت
