دلم قرار نمي گيرد از فغان، بي تو

چو آسمان مه آلوده ام ز تنگدلي
پر است سينه ام از انده گران، بي تو

نسيم صبح نمي آورد ترانه شوق
سر بهار ندارند بلبلان، بي تو

لب از حکايت شب هاي تار مي بندم
اگر امان دهدم چشم خونفشان، بي تو

چو شمع کشته، ندارم شراره اي به زبان
نمي زند سخنم آتشي به جان، بي تو

زبيدلي و خموشي چو نقش تصويرم
نمي گشايدم از بي خودي زبان، بي تو

آن زمان که فروزان شدم ز پر تو عشق
چو ذره ام به تکاپوي جاودان، بي تو

عقيق صبر به زير زبان تشنه نهم
چو يادم آيد از آن شکرين دهان، بي تو

گدازه غم دل را مگر کنم چو «امين»
جدا ز خلق، به محراب جمکران، بي تو