قرآن کریم برای ترغیب افراد به برقراری رابطه مطلوب با مادر، تلاشها و رنجهای مادران را این گونه بیان می کند:
وَ وَصَّینَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَیهِ حَمَلَتْهُ أُمُّهُ وَهْناً عَلَی وَهْنٍ وَفِصَالُهُ فِی عَامَینِ... (لقمان: 14)
انسان را درباره پدر و مادرش سفارش کردیم؛ مادرش او را با ناتوانی و رنج پیوسته حمل کرد و طی دو سال شیر داد.
پیامبر اکرم (ص) خدمت به مادر و یک شب انس با او و در خدمتش به سر بردن را از یک سال جهاد برتر دانسته است. مردی نزد آن حضرت آمد و عرض کرد: من جوانی با نشاط و نیرومند هستم و جهاد را دوست دارم، ولی مادری دارم که جهاد را دوست نمی دارد.
پیامبر (ص) فرمود:
بر گرد و نزد مادرت بمان. سوگند به خدایی که مرا به پیامبری برانگیخت یک شب در کنار مادر بودن برای تو از یک سال جهاد در راه خدا بهتر است.[1]
امام رضا (ع) می فرماید:
بدان که حق مادر واجب ترین و لازم ترین حقوق است؛ زیرا مادر دشواری بارداری را بر خویش هموار می سازد، به گونه ای که هیچ کس غیر او چنین کاری را نمی کند. او با چشم و گوش و تمام وجودش و با خرسندی و شادمانی از فرزند پاسداری می کند. مادر با خشنودی گرسنه می ماند تا فرزند سیر شود، تشنگی می کشد تا او سیراب گردد، برهنه می ماند و فرزند را لباس می پوشاند و او را در سایه قرار می دهد و خود سوز آفتاب را تحمل می کند. بنابراین، باید پاسداشت و نیکی و نرمش با مادر به فراخور فداکاریهایش باشد؛ اگرچه شما توان آن را ندارید که کم ترین حقوق او را ادا کنید مگر به یاری خداوند.[2]
نیکی و خدمت و برآوردن نیازهای مادر، اطاعت و فرمانبرداری از او، پرهیز از آزردن او اگرچه فقط با «اف» باشد، بال و پر گستردن در برابر او و فروتنی کردن، احترام کردن و گرامی داشتن مقام او به هر شیوه ممکن و تشکر و قدردانی از زحمات او برخی از وظایفی است که فرزندان باید در ادای حقوق مادران خود در نظر گیرند.
پی نوشت ها:
[1] بحارالانوار، ج 71، ص 59
[2] مستدرک الوسائل، ج 15، ص 181
منبع: حوزه نت
