تاریخچه اسب عربی
پیشوایان دینی معتقد بودند که اسب عربی از سوی خدا آمده است. اعتقاد بر این است که اجداد آن، اسب‌هایی بوده‌اند که در اطراف رودخانه تیرس و رودخانه فرات به طور وحشی زندگی می‌کردند. پس از اهلی شدن توسط بادیه نشینان، این نژاد یک اسب جنگی با ارزش بود که برای زندگی در صحرا نیز مناسب بود. این نژاد توسط بادیه نشینان با استفاده از برنامه‌های پرورش نژادی، پرورش و تکثیر یافت. همان طور که شهرت این اسب افزایش یافت، هر قبیله رگه خود را توسعه داد. برخی از نژادهای این اسب را می‌توان با قیمت‌های بسیار بالایی خریداری کرد، اما اسبهای ممتاز ماده، هرگز فروخته نمی‌شوند.اسبهای ماده این نژاد، تازنده یگانه در جنگ بودند. آنها پای سبک وزن و سرعت لازم برای رفتن و برگشتن را داشتند. در مورد ریشه این اسب، چند افسانه وجود دارد. یکی از آنها می‌گوید که حضرت سلیمان، اسب نر عربی را به عنوان یک هدیه از ملکه سبا دریافت کرد. یک افسانه دیگر این است که حضرت سلیمان زمانی که بادیه نشین‌ها برای اعتراف به نزد او آمده بودند، یک اسب ارزشمند به آنها هدیه داد.
ظاهر
قد این اسب بین 14 تا 15 دست (57 تا 61 اینچ یا 145 تا 155 سانتیمتر) است. اگرچه قد استاندارد برای یک اسب 14.2 دست است، که کمتر از آن به عنوان یک پونی (اسبچه) شناخته می‌شود، اما اسب عربی، در گروه اسب طبقه بندی شده است، حتی با این که ارتفاع آن کمتر از استاندارد است. این نژاد، تراکم استخوان بالا و پشت پهنی دارد. بنا بر این، حتی اگر این اسب کوچک به نظر برسد، می‌تواند وزن قابل توجهی داشته باشد. دم بلندی نیز دارد.رنگ پوشش مویی برای اسبهای پرطرفدار، سیاه و سفید، خاکستری، قهوه‌ای، شاه بلوطی یا سرخ است. تیماج، سرخ و خاکستری رایج‌ترین رنگ‌ها هستند و سیاه کمیاب‌ترین رنگ است. این نژاد به طور ژنتیکی سفید نیست. و اسب‌هایی که رنگ سفید دارند، در واقع خاکستری هستند و این یکی از ویژگی‌های طبیعی ژن خاکستری است. با توجه به هوش بالای این حیوان، آموزش و ارتباط با این اسب آسان است و همکاری خوبی با انسان‌ها دارد. الگوی لکه‌ای سابین نیز در این نژاد وجود دارد. رنگ‌هایی که در نژاد این اسب وجود ندارد شامل قهوه‌ای کمرنگ یا خاکی، پوست گوزنی، کاراملی و ابرش است.
طبیعت
این اسب دارای روح لطیفی است و بسیار هوشمند می‌باشد. این نیز همان دلیلی است که این اسب‌ها توسط بادیه نشینان، در چادرهای صاحبانشان نگهداری می‌شدند تا از سرقت آنها جلوگیری شود. این امر آنها را به زندگی روزمره خانوادگی گره داد، که منجر به اهلی شدن و تبدیل آنها به حیواناتی واقعاً دوست داشتنی و ملایم شدند. بنا بر این، این یکی از چند نژاد محدودی است که کودکان مجاز به نمایش آن در حلقه هستند.با توجه به هوش بالای این حیوان، آموزش و ارتباط با این اسب آسان است و همکاری خوبی با انسان‌ها دارد. با این حال، آموزش‌های سوء استفاده کننده را تحمل نمی‌کند. اگر با او بد رفتار شود، می‌تواند عصبی و بسیار مضطرب شود که این نوع رفتار به ندرت آشکار می‌شود مگر این که با اعمال سوء استفاده بیش از حد به آستانه تحملش برسد، یا مگر این که به شدت لوس شده باشد.
این اسب تا حد زیادی تحت تأثیر هر نژاد اسبی قرار گرفته است که در حال حاضر در اروپا حضور دارد. شخصیت و ویژگی‌های شگفت انگیزش، آن را به یک اسب محبوب مبدل ساخته است. بعضی از نژادها وجود دارند که از این اسب منشأ گرفته‌اند که یکی از آنها نژاد اسب اصیل است. در حال حاضر، 92 درصد از همه اصیل‌ها در سه نسل قبل به اسبهای ماده عربی که به انگلستان آورده شده‌اند، برمی‌گردند.
سلامتی
سیستم ایمنی ضعیفاسب این نژاد فاقد سیستم ایمنی قوی بدن است و به همین ترتیب متولد شده است.
سندرم کره اسب بنفش
کره اسب دچار این عارضه با پوششی به رنگ رقیق متولد می شود. نشانه آن روشن بودن سر موها یا برخی مواقع روشن بودن کل موها است. این اسب ممکن است از تشنج رنج ببرد.تحلیل مخچه (Ayotrophy Cerebellar)
کره اسبی که دچار این عارضه است نشانه‌هایی از قبیل گشاد ایستادن، عدم همکاری، یا تومور سر، به طور معمول در شش هفته پس از تولد است.ناهنجاری استخوان پس سری (Malformation Occipital Attalo-Axial)
این بیماری در نخاع گردنی است که از علائم آن می‌تواند از ناهماهنگی اندک تا فلج کامل دست‌ها و پاها باشد.برخی از مشکلات سلامتی دیگر، صرع و کم کاری غده تیروئید است.
تعاریف شاخص
جندین خصوصیت ویژه اسب عربی را ازدیگر نژادهای اسب متمایز کرده است که برجسته‌ترین آنها سر اسب عربی است. ویژگی‌های سر در اسب عربی نیمرخ مقعر، چشمان برجسته، منخرین بزرگ، پوزه ظریف و گوش‌های کوچک و شکیل است.در باور عرب، در سیمای این اسب اصیل مفاهیم روحانی و الهی متجلی است. پیشانی فراخ در بردارنده تقدیر الهی، دم بلند سمبلی از غرور و سربلندی و گردن قوسی شکل و یال بلند نمایانگر رشادت و دلاوری است.
به درستی مشخص نیست اسب عربی در ابتدا برای کار مورد استفاده قرار گرفت یا برای سواری، اما آن چه مسلم است این است که این نژاد حدود ۱۵۰۰ سال قبل از میلاد مسیح توسط مردم مشرق زمین اهلی شد و با گذر زمان به یک ضرورت جهت تضمین بقای مردم بدوی بدل شد.
این اسب‌ها اعتبار بزرگی برای قبایل بدوی بودند. بزرگِ هر قبیله می‌توانست تاریخ شفاهی و اصل و نسب هر خانواده از اسبان را به خوبی شجره نامه اجداد خانواده خود در عشیره شرح دهد.
در اکثر نژادهای اسب، نر‌ها از شأن و جایگاه بالاتری نسبت به مادیان‌ها برخوردارند در حالی که در مورد اسب عربی مسأله متفاوت است. بدوی‌ها مادیان اصیل را جزو ارزشمندترین دارایی‌های قبیله محسوب می‌داشتند و مادیان‌ها بهترین مرکب جهت میادین رزم بودند چرا که (بر خلاف نر‌ها) در پاسخ به نزدیک شدن اسبان دشمن شیهه نمی‌کشیدند و ایجاد خطر برای مردان قبیله نمی‌کردند.
اسب عربی واقعاً یک اسب بی‌نظیر است. این نوع اسب از قدیمی‌ترین نژادهای شناخته شده اسب اهلی شده توسط انسان است. این امر تا حد زیادی بر انسان اثر می‌گذارد و به احتمال زیاد همچنان یک اسب بسیار محبوب و مورد علاقه برای مدتی بسیار طولانی خواهد بود.
منبع: کلودیا میکلاوس - Buzzle
