از میان این همه جمله ی شاد و غمگین که در باغ هر کتاب، روی نیمکت خطوط می‌نشینند و شعر و قصه می‌آفرینند...
و از میان این همه شعر و قصه ی خواندنی و شنیدنی که نسل به نسل نقل می‌شوند...
تنها نام تو است که آرامم می‌کند.
نامت معجزه ای همیشگی است که دلتنگی را فراری می‌دهد و دل های سرکش را رام می‌کند.
دلم به هر لقب که بخواندت به پیامبری می‌رسد؛ پیامبری که می‌تواند با کرامت نامت اعجاز کند، نور برویاند و دنیا را به آرامش برساند.
«أَلَا بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ.»1
پی نوشت:
1. سوره ی رعد، آیه ی28.
منبع: مجله باران
.jpg "عامل مصیبت های انسان کیست؟ خویشتن یا خدا یا شیطان!؟")
