(Autonomous vehicles یا) وسایل نقلیه خود مختار (AV) ، مانند تاکسی های خودران، همچنان توجه رسانه ها را جلب می کنند زیرا صنعت و سهامداران سیاسی ادعا می کنند که آنها امنیت و دسترسی به حمل و نقل را برای همه بهبود می بخشند. اما برای افرادی که نیازهای تحرکی متفاوتی دارند و برای انجام کارهای خارج از وظیفه رانندگی به رانندگان انسانی متکی هستند، ممکن است چشم انداز تاکسی های بدون راننده، پیشرفت به نظر نرسد. در صورت عدم استفاده از تسهیلات در طراحی اتومبیل های خود مختار، شرکت ها در معرض این خطر قرار دارند که دسترسی به حمل و نقل را برای این جوامع که این فناوری نوید شمول آنها را دارد تضعیف کنند.
نوید
گزارشی مشترک در ژانویه سال 2020 که توسط شورای ملی علوم و فناوری و وزارت حمل و نقل ایالات متحده منتشر شده، تصویری روشن از آینده ای با قابلیت خود مختار را نشان می دهد. آنها پیش بینی می کنند وسایل نقلیه خود مختار "کیفیت زندگی بهتر، دسترسی و تحرک را برای همه شهروندان فراهم می کنند." تعویض راننده با سیستم خود مختار با از بین بردن "احتمال خطای انسانی" حمل و نقل ایمن تری ایجاد می کند.علاوه بر این، هماهنگ سازی حرکت وسیله نقلیه با الگوهای فاصله و ترافیک نه تنها منجر به سرویس کارآمدتری می شود بلکه بر اثر آن، ناوبری جاده ای ایمن تر نیز خواهد بود. این پیشرفت ها باید به معنای خودرو کمتر، ترافیک کمتر، مصرف سوخت اقتصادی تر، و در دسترس بودن بیشتر خودرو باشد.
بیشتر از رانندگی
اگر درست انجام شود، وسایل نقلیه خود مختار می توانند دسترسی به حمل و نقل را برای همه بهبود بخشند. اما با حساب نکردن بسیاری از کارهای دیگر راننده، وسایل نقلیه خود مختار فعلی ممکن است مشکلاتی را برای افراد دارای نیازهای مختلف ایجاد کنند.
تصویر: رانندگان کاری فراتر از رانندگی انجام می دهند. Justice Ender/Flickr
برای افراد مسن، معلولان و حتی افرادی در شرایط اضطراری، راننده پلی است بر روی شکاف بین توانایی شخصی و دسترسی به وسیله نقلیه.
رانندگان به افراد در ورود به و خروج از وسیله نقلیه و همچنین در داخل و خارج از وسیله نقلیه کمک می کنند. رانندگان تجهیزات چمدانی و تحرک مانند صندلی های چرخدار و واکرها را جا به جا کرده و بار می کنند و در مواقع اضطراری مانند ایست قلبی، واکنش آلرژیک یا مصرف بیش از حد دارو ناوبری می کنند.
با این حال، در حال حاضر درخواست از رابط وسیله نقلیه خود مختار برای کمک به شما مانند این است که از Siri (رابط صوتی آیفون) بخواهید در صورت افتادن به شما کمک کند.
دو سیستم نابرابر
در دهه 1970 و سالهای بعد، کنگره تصدیق کرد که طراحی مجدد حمل و نقل برای دسترسی پذیری بیشتر بسیار هزینه بر است. در عوض آنها دستگاه های کمکی را در شبکه های حمل و نقل قدیمی نصب کردند و انتظار داشتند که رانندگان تاکسی بخش خصوصی کمک کنند. برخی از آنها چنین نکردند.مشکلات تبعیض منجر به نقطه عطفی به نام قانون آمریکایی های دارای معلولیت در سال 1990 (ADA یا American with Disabilities Act) شد. ADA باعث شد تبعیض بر اساس توانایی غیرقانونی شد - اما دسترسی به حمل و نقل هنوز به راننده بستگی داشت.
تصویر: دسترسی فعلی ویلچرها به تاکسی به دلیل وجود سیستم دو ردیفه در حال حاضر مشکل ساز است. mokee81 / iStock از طریق Getty Images Plus
امروزه ، شهرها و شرکت ها هنوز در تقلا برای دسترسی پذیری هستند. افراد با نیازهای مختلف در مقابل هوی و هوس و تعصب راننده آسیب پذیر هستند. اغلب افراد با نیازهای مختلف به طور کلی از کمک یا حمل و نقل محروم می شوند.
به عنوان مثال، تنها در سال 2016 بود که تاکسی ها، Uber و بعد از آن Lyft بوستون شروع به ادغام تعداد کمی از وسایل نقلیه قابل دسترسی با ویلچر در ناوگان خود کردند، و شرکت های دیگری نیز در زمینه ارائه این سرویسها ظاهر شده اند مانند SilverRide که خدمات ویژه ای را برای افراد مسن تر ارائه می دهد.
اما حتی با وجود این موارد اضافی، سوار شوندگان تاکسی، Uber و Lyft هنوز هم در شهرهایی مانند واشنگتن دی سی، بوستون، شیکاگو، سانفرانسیسکو و نیویورک لغو درخواستها را تجربه می کنند و مدت زمان انتظار بیشتری دارند.
در حالی که وسایل نقلیه تخصصی گامی ارزشمند در جهت حمل و نقل قابل دسترس است، آنها همچنین به معنای وجود ماشین های بیشتری در جاده هستند. یک مطالعه در سال 2017 نشان داد که Uber و Lyft در حال افزایش ازدحام ترافیک در شهرها هستند که منجر به افزایش خطرات ایمنی، زمان ترانزیت و آلودگی می شود. تعویض راننده با سیستم خود مختار با از بین بردن "احتمال خطای انسانی" حمل و نقل ایمن تری ایجاد می کند. مسأله دیگری به مشکل ترافیک اضافه شده است و آن این که مجمع حمل و نقل بین المللی پیش بینی می کند که احتمالاً ترافیک حتی بیشتر خواهد شد زیرا اتومبیل های خود مختار دوش به دوش اتوموبیل های سنتی جاده را اشغال می کنند.
آینده
توسعه دهندگان وسایل نقلیه خود مختار درگیر با چیزی هستند که دسترسی پذیری باید شبیه آن به نظر رسد. برخی از شرکت های پیشرو وسایل نقلیه خود مختار بر دسترسی پذیری در داخل خودرو تمرکز می کنند. Waymo و Lyft در تلاشند تا اطلاعات را به مسافران معلول فرارسانی کنند. آواتارهای واقعیت مجازی نیسان ممکن است فراهم کننده همراهی، آسایش و کمک به مسافران نیازمند باشند.سایر شرکت های وسایل نقلیه خود مختار با طراحی مجدد تمهیدهای دسترسی، به قابلیت دسترسی پذیری نزدیک می شوند. شاتل کم سرعت شرکت استارت آپی May Mobility می تواند یک سطح شیب دار ویلچر مستقر کند. درهای بال گونه تسلا برای دسترسی راحت تر به صورت عمودی باز می شوند و ویژگی Smart Summons آنها به رانندگان این امکان را می دهد تا با اتومبیل خود تماس بگیرند تا بیاید آنها را سوار کند.
به نظر من تخصصی شدن وسایل نقلیه نباید مسیری را در پیش رو داشته باشد. رمپ ویلچر در یک اتومبیل و بریل در اتومبیل دیگر باعث افزایش اتومبیل در جاده، کاهش در دسترسی پذیری و افزایش هزینه مصرف کننده خواهد شد. برای اینکه وسایل نقلیه خود مختار نوید دستیابی را تحقق بخشند و از نظر زیست محیطی کارآمد باشند، همه اتومبیل ها باید به طور مشابه در دسترس باشند - حتی اگر مکانیسم های دستیابی همیشه استفاده نشود.
یک نقطه خوب برای شروع این است که سهامداران بتوانند در مورد نیازهای دستیابی پذیری به توافق برسند و تحولات وسایل نقلیه خود مختار را به عنوان بخشی از یک راه حل دستیابی در نظر بگیرند.
منبع: جان لونسفورد - Cornell University
