به این اتّفاق، رده‌بندی سنّی تغذیه می‌گویند. یعنی هر غذایی، حتّی اگر هم مفید باشد، می‌تواند در یک سنّ دیگر مضر باشد. حال بماند که برخی غذاها برای هیچ سنّی مفید نیست؛ بلکه ضررهای فراوانی هم دارد.
جالب است بدانید محتواهای رسانه‌ای مانند فیلم و انیمیشن و بازی و کتاب‌‌ها هم رده‌بندی سنّی دارند؛ یعنی همان‌طور که برای خوراک جسم‌مان دقّت می‌کنیم و هر چیز را در هر سن نمی‌خوریم، بایست مراقبت کنیم و هر محتوایی را هم در هر سن نبینیم. بماند که برخی محتواهای رسانه‌ای برای هیچ سنّی مناسب نیستند؛ مانند برخی فیلم‌‌ها و بازی‌‌ها که در بسیاری از کشورها ممنوع می‌شوند.
مثلاً در آمریکا یک نظام رده‌بندی سنّی برای فیلم‌‌ها و انیمیشن‌‌ها وجود دارد به نام MPAA که فیلم‌‌ها را بررسی می‌کنند و قبل از شروع فیلم، به مخاطب می‌گویند این فیلم مناسب چه گروه سنّی بوده و چه محتوایی دارد و گاهی اوقات به والدین هشدار می‌دهد.
برای بازیهای رایانه‌ای نیز در آمریکا، یک نظام رده‌بندی سنّی به نام ESRB وجود دارد که بازیهای دیجیتالی را رده‌بندی سنّی می‌کند و با برچسب‌‌های محتوایی پشت جلد بازی‌‌ها، محتوای درون بازی را قبل از خرید، به مخاطب خود اعلام می‌نماید.
اروپا نیز متناسب با فرهنگ خودش، یک رده‌بندی سنّی دیگر برای بازی‌‌ها دارد که نامش PEGI است. جالب است که آلمان، از PEGI پیروی نمی‌کند و متناسب با فرهنگ کشور خودش، یک نظام رده‌بندی سنّی دیگر به نام USK دارد. کشور آرژانتین، استرالیا، برزیل، اندونزی، ژاپن، پرتقال، روسیه، عربستان سعودی، سنگاپور، کره‌ی جنوبی، تایوان و دبی نیز هریک برای خودشان یک نظام رده‌بندی سنّی بازی، متناسب با فرهنگ خودشان تولید کرده‌اند.
در ایران نیز به همّت بنیاد ملّی بازیهای رایانه‌ای، یک نظام رده‌بندی سنّی به نام ESRA برای بازیهای رایانه‌ای، آن هم متناسب با فرهنگ اسلامی ایرانی طراحی شده است و به بازیهای رایانه‌ای و حتّی موبایلی تعلق می‌گیرد.
وقتی یک بازی، رده‌ی سنی +12 سال دارد، منظور این نیست که برای بالای دوازده‌ساله‌‌ها خیلی خوب است؛ بلکه منظور این است که آسیب‌‌های این بازی، برای افراد بالای دوازده سال کم‌تر است.
اسرا، علاوه بر رده‌بندی سنّی، با پیکتوگرام‌‌های مخصوص خودش، به شما اطّلاع می‌دهد که چه میزان خشونت، ترس، دخانیات، ناهنجاری‌‌های اجتماعی، یأس و ناامیدی در بازی وجود دارد. هر چه تعداد دایره‌‌های مشکی بیشتر باشد، شدت آسیب آن بیشتر است؛ همچنین میزان سختی بازی و مهارتی که برای بازی کردن آن لازم دارید نیز به شما اطّلاع داده می‌شود.
شاید از خودتان بپرسید این‌‌ها چه اهمیتی دارد و شما همه‌ی این بازی‌‌ها را می‌توانید انجام بدهید و مشکلی هم برای‌تان پیش نمی‌آید؛ ولی اگر از تأثیر محتواهای رسانه‌ای بر ذهن و قلب پاک‌تان خبر داشتید، هیچ وقت خودتان آگاهانه بازی یا فیلمی را که دارای این حجم از آسیب‌‌ها می‌باشد، انتخاب نمی‌کردید. روحیّه‌ی انسان‌‌ها در دوران نوجوانی، بسیار لطیف است که گاهی اوقات با مشاهده‌ی فیلمهای ترسناک یا بازیهای خشن، این لطافت، با انتخاب خودمان از بین می‌رود.
«نیل پست من»، نویسنده‌ی آمریکایی، سال‌‌ها پیش در کتاب «زوال دوران کودکی» اعتراض می‌کند که با برنامه‌‌های تلویزیونی آمریکایی، چه بر سر فرزندان‌مان آوردیم که از کودکی مستقیم به جوانی رفتند و دوران کودکی و نوجوانی را اصلاً تجربه نکردند.
اگر مراقب سلامت خوراک جسم‌تان هستید، ده‌‌ها برابر مراقب خوراک روح‌تان هم باشید.
منبع: مجله باران
