گرچه به عنوان کسی که تازه صاحب فرزند شده است هنوز هم از نظرات بسیار زیاد و نامناسب و سؤالات بسیاری که از جانب دوستان و افراد غریبه دریافت می کنم، آزرده خاطر نمی شوم، اما این موضوع که هیچ پایانی برای آن وجود ندارد موجب ناراحتی من می شود. این موضوع که آیا می توانیم بر روی نوزادی که تازه متولد شده است، یا تنها چند هفته از به دنیا آمدنش می گذرد برچسب «خوب» یا «بد» بودن را بگذاریم؟
اغلب وسوسه می شوم که با کنایه پاسخ دهم: «خوب او شب دیر به خانه آمده و متوجه شدم در حیاط دبیرستان در حال سیگار کشیدن است».
یا خود را به نادانی زده و با حالتی خشم (بخوانید: صداقت) و مسخره بگویم: «منظورتان را از این سؤال نمی فهمم. یک نوزاد چطور می تواند خوب یا بد باشد؟»
بیشتر اوقات با حالتی تصنعی می گویم: «البته! تمام نوزادان خوب و شیرین هستند. نگاه به صورت او بیندازید؟»
یا گاهی خود را به جنون زده و سؤالی که فرد قصد داشت بپرسد را این گونه پاسخ می دهم: «او خوب پیش می رود، البته ما هم خسته شده ایم».
قصد ندارم بگویم که یک برچسب «بد» تا آخر عمر بر روی کودک می ماند یعنی کودک بد امروز، نوجوان بد فردا می شود. اما این را می خواهم بگویم که آیا یک نوزاد نبایستی زیاد گریه کند یا نباید کار با او «سخت» باشد؟ و باید سر ساعت و وقت از قبل تعیین شده غذا بخورد، خود را کثیف کند و بخوابد؟ زمانی که فرزندم به مدت طولانی گریه می کند، گیج و ناراحت می شوم و گاهی نگران و گاهی درمانده، اما متوجه هستم که این روش او برای صحبت با من است و این گونه به من می گوید به چه نیاز دارد حتی با وجود آنکه گاهی اوقات منظور او را متوجه نمی شوم. تطابق پیدا کردن با این دنیا، حتی تشخیص روز از شب کار آسانی نیست و هیچ کودکی را نمی توان به این خاطر مورد ملامت قرار داد و حتی به طور ضمنی مقصر دانست که چرا مدتی طول می کشد به آن دست یابد.
ای کاش می توانستیم تمرکز خود را از روی کودک برداشته و به مادر و پدر معطوف کنیم. به جای آنکه از خوب یا بد بودن کودک بپرسیم مطمئن هستم که هر مادر یا پدری که تازه صاحب فرزند شده است ممنون شما می شود اگر حال او را در این استرس و خستگی ناشی از تغییری که در زندگی اش حاصل شده است بپرسید. و بجای آنکه حکم صادر کنیم که کودک شما بد است به آنها پیشنهاد کمک بدهیم.
با وجود آنکه این سؤالات از ما پرسیده می شود، اما باز هم با مهربانی دوستان و خانواده مواجه می شویم که برای ما غذا درست می کنند، وسایلشان را به ما قرض می دهد، به خانه مان می آیند و ما را به خانه شان دعوت می کنند، فرزندان بزرگتر ما را به پارک می برند و کارهای بسیار دیگری برایمان انجام می دهند. البته کاملاً متوجه هستیم که همه از این حمایت ها برخوردار نیستند و بسیاری از والدین احساس تنهایی و خستگی می کنند.
بنابراین اجازه دهید خاطر نشان سازیم پدران و مادرانی که تازه صاحب فرزند شده اند فراتر از تصاویر زیبایی که از فرزندانشان به اشتراک می گذارند تا چه اندازه خسته و درمانده هستند. اجازه دهید به درد و دلشان گوش کنیم و بجای آنکه آنها و فرزندشان را مورد قضاوت قرار دهیم، کمک حالشان باشیم.
منبع: اپلیکیشن ردیاب کودک (Baby Tracker)
.jpg "5 ابزار ضروری برای زنده ماندن در صعودهای زمستانی")
