نماز شام غريبان چو گريه آغازم
شاعر : حافظ
به مويههاي غريبانه قصه پردازم |
|
نماز شام غريبان چو گريه آغازم |
که از جهان ره و رسم سفر براندازم |
|
به ياد يار و ديار آن چنان بگريم زار |
مهيمنا به رفيقان خود رسان بازم |
|
من از ديار حبيبم نه از بلاد غريب |
به کوي ميکده ديگر علم برافرازم |
|
خداي را مددي اي رفيق ره تا من |
که باز با صنمي طفل عشق ميبازم |
|
خرد ز پيري من کي حساب برگيرد |
عزيز من که بجز باد نيست دمسازم |
|
بجز صبا و شمالم نميشناسد کس |
صبا بيار نسيمي ز خاک شيرازم |
|
هواي منزل يار آب زندگاني ماست |
شکايت از که کنم خانگيست غمازم |
|
سرشکم آمد و عيبم بگفت روي به روي |
غلام حافظ خوش لهجه خوش آوازم |
|
ز چنگ زهره شنيدم که صبحدم ميگفت |
|