شركت سالاري آمريكايي
نويسنده: پل اي. مور(1)
چكيده:
در مدارس به دانش‌آموزان ياد ميدهند كه ايالات متحده آمريكا يك دموكراسي است؛ كه دولت نهادي است كه «توسط و براي مردم» تشكيل شده است. دانش‌آموزان ياد مي‌گيرند كه يك رئيس جمهور يعني آبراهام لينكلن از مردم كشور خواست تا در يك جنگ داخلي شركت كنند و جان خود را بدهند.... گذشته از اينكه اين آموزه ها تاكنون تا چه اندازه با واقعيت انطباق داشته‌اند، آنها امروزه هيچ معنايي ندارند. ديوان عالي يك‌بار و براي هميشه اعلام كرد كه اين شركت ها هستند كه حكومت مي كنند. اكنون توصيف ايالات متحده آمريكا به عنوان يك حكومت شركت سالاري، توصيف بهتري از اين كشور به دست مي دهد. اين مخلوقات كاپيتاليستي اند كه مالك دولت هستند و منويات خود را به آن ديكته ميكنند.
البته شركتها با افراد فرق دارند. آنها عاري از احساسات و عواطف انساني هستند واساساً از ابراز عواطف ناتوان هستند. اگر مردم از بهره برداري رنج بكشند، اگر مردم به مرگي هولناك بميرند، هيچ احساسي در آنها برانگيخته نميشود. هزاران نفري كه در «بوپال» مردند و مي ميرند، هيچ تأثيري بر «يونيون كاربايد» نگذاشتند و نمي گذارند. اين مرگ و ميرها فقط در ترازنامه هاي اين شركت، در قالب يك خسارت چهارصد و هفتاد ميليون دلاري ثبت شد، آن هم محض خاطر حيات آينده اين شركت تحت يك نام جديد، يعني «داو شيميكال.» با شركت ها نميتوان بحث كرد، نمي توان چيزي را از آنها درخواست كرد يا با شرمسار كردنشان از آنها خواست كه مسير خود را تغيير دهند، حتي اگر آنها توازن حيات بر روي سياره زمين را برهم زده باشند. شركت ها تنها تهديداتي را به رسميت مي‌شناسند و نسبت به آنها واكنش نشان مي دهند كه روند عرضه ـ سود آنها را به مخاطره بيندازد. بنابراين شركت ها در يك چيز با انسان ها مشتركند؛ آنها داراي غريزه صيانت از خود هستند و اگر از يكي از عناصر زندگي بخش محروم شوند، مي ميرند. در حالي كه انسان ها بايد اكسيژن و آب داشته باشند، بقاي شركت ها منوط به سودهاي سه ماهه است. شركتها بايد سود آور باشند و در آينده باز هم سودهاي بيشتري را از آن خود كنند. سود شركت ها بايد افزايش يابد، براي ابد! اين غير منطقي، غير ممكن و ناپايدار است. اما هجوم موش هاي قطبي به سمت دريا، در طبيعت حيواني آنها نهفته است.
در چهار گوشه اقتصاد جهاني شده، معيارها يكي است: بيشترين سود ممكن، توليد همراه با بالاترين بازدهي ممكن و پايين ترين دستمزد ممكن. شركت هاي آمريكايي تمام چيزهايي را كه نتوانسته اند قيمت آن را به زور پايين بياورند، به كشورهايي منتقل كرده‌اند كه در آنها دستمزدها پايين است. در ايالات متحده صنعتي زدايي شده امروز، هيچ چيز ساخته نمي شود. به تقاضاهاي خدمات مشتريان آمريكايي در ايرلند، هند، فيليپين و جمهوري دومينيكين پاسخ داده ميشود. توپ هاي ليگ برتر بيسبال در‌هائيتي ساخته مي شوند و زلزله مرگبار اخير نيز اين وضعيت را تغييري نداده است. «اير جوردنز» از بيگاري خانه هاي «نايك» در اندونزي بيرون مي آيد. «مايكروسافت» هشتاد و پنج درصد از تحقيقات خود را در آمريكا انجام مي دهد؛ بنابراين بيل گيتس براي رفع محدوديت هاي ويزاي «اچ. وان. بي» مبارزه مي كند تا كارگران برخوردار از مهارت هاي فن آوري برتر و داراي دستمزد پايين را از هند و تايوان به داخل كشور بياورد. هم اكنون مقر «هاليبرتون» در دوبي است و خود را آماده ميكند تا از ارباب قديمي اش ديك چني در سال هاي بازنشستگي استقبال كند.
شركت ها براي بقا و سودآوري خود بايد يك روند ادغام پايان ناپذير را به اجرا بگذارند. اين امر از طريق ادغام هاي افقي صورت مي‌گيرد. براي مثال، تعدادي از شركت هاي آمريكايي يك بار شديداً به دورنماي صنعت اتومبيل سازي علاقه مند شدند. در گذشته نزديك، اين كار بر عهده «سه بزرگ» گذشته شد. امروزه «كرايسلر» محكوم به فناست؛ «فورد» با حمايت‌هاي فراوان به بقاي خود ادامه ميدهد و «جنرال موتورز» به زانو درآمده است. در اين جهان شركتي، در آينده نزديك، اتومبيل ها در ژاپن، چين و يا هند ساخته خواهند شد و نهايتاً كل اين صنعت در يك موجوديت شركتي جاگير خواهد شد.
در اين راستا برخي ادغام هاي افقي نيز صورت گرفته است و پرچمدار اين كار «وال مارت»، اين بزرگ ترين شركت جهان است. وال مارت از دولت چين براي خود يك شريك ساخته است. چين نيازمندي هاي وال مارت را تأمين مي كند، بنابراين اين شركت هيچ نيازي به فروشندگان داخلي مثل «رابرميد» كه به تازگي نابود شده است، ندارد. وال مارت كه مسلح به هزينه هاي توليد پايين تر است، در چهار گوشه بازار فروش، هر كالاي قابل تصور و هر خدماتي كه اين شركت بتواند به آن چنگ بيندازد، ارائه ميدهد. وال مارت تفاله ها را براي اقتصادهاي محلي مي‌گذارد و بعد قيمت ها را بالا مي‌برد تا تنها قصاب، نانوا و شمعدان ساز شهر باشد. اين شركت اخيراً اقدام به ارائه خدمات بانكي در فروشگاه هاي خويش نيز كرده است.
دولت ايالات متحده با اوج گيري قدرت مطلق شركت ها، توخالي شده است. انتخابات به يك شوي ماهرانه تبديل شده است كه بر روي صفحه تلويزيون هاي شركتي و براي سرگرم كردن مردم به نمايش گذاشته مي شوند. اگر «فاكس» را تماشا كنيد، واقعيت شما از صافي «نت كورپ» رابرت مورداك عبور ميكند. «ان بي سي» شبكه خبري «جنرال الكتريك» است. «سي ان ان» شبكه خبري «تايم ـ وارنر» است. «اي بي سي» شما را به «ديزني ورلد» مي‌برد و «واياكام» منظماً به دپارتمان نمادين «سي بي اس نيوز» سر مي‌زند تا مطمئن شود كه ادوارد آر.مورو هنوز زنده است. اين همه در حالي است كه واياكام در حال آماده سازي جوانان آمريكايي براي بردگي و مرگ از طريق «ام تي وي» و «بي.اي.تي» است.
شمارش واقعي آراي مردم آمريكا توسط شركت ها انجام مي‌پذيرد. تعجب چنداني ندارد كه غول پيمانكار دفاعي «يونايتد تكنالوژيز» اخيراً اقدام به در اختيار گرفتن مشاغل «ديبولد» كرده است. لابي گران، اين نگهبانان شركتي در راهروهاي دولت پرسه مي زنند و نظم و انضباط را در ميان آدم هاي خريداري شده شان تقويت ميكنند و اجازه مي دهند كه بيشتر دست پروردگانشان از آبشخور دولت بخورند. بنابراين در طول سي سال گذشته، كنگره قانوني را از تصويب نگذرانده و ديوان عالي در پرونده هايي كه در آن ثروت هاي قابل توجهي نقش دارد، حكمي را صادر نكرده است كه به نفع مردم باشد. اكنون تك تك تصميمات دولت آمريكا باعث مي شود كه ثروت ها از مردم به اربابان شركتي انتقال داده شود.
هم اكنون شركت ها آخرين ستون هاي قانون اساسي دموكراسي آمريكايي را نشانه رفته اند. «بيزينس راندتيبل»، «بنياد گيتس» و «بنياد خاندان والتون» با قدرت در جهت نابود كردن مدارس دولتي تلاش ميكنند. وال استريت در حال تأمين مالي اقدامي است كه هدف آن كسب كنترل تراست «امنيت اجتماعي» توسط بانكداران سرمايه گذار است. كل دار و دسته شركتي قصد دارند «به حيوان گرسنگي دهند» يا دولت‌هاي ايالتي و محلي را از بين ببرند. موفقيت آنها در اين اقدام، به بهترين نحو در‌هائيتي به نمايش گذاشته شده است؛ كشوري كه تعداد روزهايي كه كودكان در مدرسه به سر مي برند، از يكصد و هشتاد روز به يكصد
و شصت و سه روز كاهش يافته است. همچنين در ديترويت كه در آن معلمان وجهي پانصد دلاري را بابت حق بازگشت به اين ايالت دريافت خواهند كرد و در نيواورلئانز كه در آن تنها مشتي مدرسه دولتي بر جاي مانده است و در ايالت هاي ديگر از كاليفرنيا گرفته تا فلوريدا كه در آن بودجه مدارس دولتي از بس كم شده، به استخوان رسيده است.
و سرانجام نوبت به شوم ترين تحول مي‌رسد. شركت ها هر يك براي خود يك «گارد پريتورين» تشكيل داده اند. قتل عام غيرنظاميان عراقي و گشت زني در خيابان هاي ويران از گردباد نئواورلئانز، بلك واتر را به مشهورترين ارتش شركتي در حال ظهور تبديل كرده است. به رغم تمامي ايده هاي كارآيي هزينه ها، به جاي پرسنل ارتش عادي، اين مزدوران از پرسنل وزارت كشور آمريكا در عراق محافظت ميكنند. اين امر به هيچ وجه معقولانه به نظر نمي آيد، مگر آنكه نگاه شركت سالاري در آينده به روزي باشد كه در آن ديگر نتوانند براي در هم شكستن مقاومت فرضي مردم آمريكا ، به ارتش آمريكا اعتماد كنند.
منبع: http://mammonmessiah.blogspot.com
پي نوشت:
1ـ Paul A. Moor ، دبير مدارس دولتي در آمريکا.
/ن
