واندر هرآنچه راي تو کرد اقتضاي آن | | از ناخن محاق ابد چهره خسته باد |
تا رسم تهنيت بود اندر جهان بعيد | | تقدير جز به عين رضا ننگرسته باد |
باداموار چشم حسود تو آژده | | هر بامداد بر تو چو عيدي خجسته باد |
اي عيد دين و دولت عيدت خجسته باد | | وز ناله بازمانده دهان همچو پسته باد |
گلزار باغ چرخ که پژمردگيش نيست | | ايامت از حوادث ايام رسته باد |
بازار مصر جامع ملک از مکان تو | | در انتظار مجلس تو دسته دسته باد |
الا ز شست عزم تو تير قدر قضا | | تا بارهي نهم ز جهان رسته رسته باد |
گر نشو بيخ امن بود جز به باغ تو | | بر هر نشانهاي که زند باز جسته باد |
ور آبروي ملک رود جز به جوي تو | | از شاخهاش در تبر فتنه دسته باد |
در هيچ کار بيتو فلک را مباد خوض | | زاب فساد کل ورق کون شسته باد |
کيوان موافقان ترا گر جگر خورد | | پس گر بود نخست رضاي تو جسته باد |
ور مشتري جوي ز هواي تو کم کند | | نسرين چرخ را جگر جدي مسته باد |
مريخ اگر به خون حسود تو تشنه نيست | | يکباره مرغزار فلک خوشه رسته باد |
ور در شود بر وزن بدخواهت آفتاب | | زنگار خورده خنجر و جوشن گسسته باد |
ور زهره جز به بزم تو خنياگري کند | | گرد کسوف گرد جمالش نشسته باد |
ور نامهاي دهد نه به پروانهي تو تير | | جاويد دف دريده و بربط شکسته باد |
ماه ار نخواهد آنکه وبد نعل مرکبت | | شغلش فرو گشاده و دستش ببسته باد |