آه ازين واعظان منبر کوب!

آه ازين واعظان منبر کوب! شاعر : اوحدي مراغه اي شرمشان نيست خود ز منبر و چوب آه ازين واعظان منبر کوب! عين شوخي و محض نادانيست روي وعظي که در پريشانيست نتوان رفتن از طريق فضول بر سر منبر و مقاوم رسول که نيارد ز عشوه ياد آنجا آن تواند قدم نهاد آنجا دست و پاي از سر طرب نزند نفس از شهوت و غضب نزند علم او بر عمل گواه بود مشفق خلق و نيک خواه بود هوس جاه و مال نپسندد از جهان جز حلال نپسندد متفق گشته سر او با جهر در دم بوته‌ي رياضت...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

آه ازين واعظان منبر کوب!

شاعر : اوحدي مراغه اي

شرمشان نيست خود ز منبر و چوب		آه ازين واعظان منبر کوب!
عين شوخي و محض نادانيست		روي وعظي که در پريشانيست
نتوان رفتن از طريق فضول		بر سر منبر و مقاوم رسول
که نيارد ز عشوه ياد آنجا		آن تواند قدم نهاد آنجا
دست و پاي از سر طرب نزند		نفس از شهوت و غضب نزند
علم او بر عمل گواه بود		مشفق خلق و نيک خواه بود
هوس جاه و مال نپسندد		از جهان جز حلال نپسندد
متفق گشته سر او با جهر		در دم بوته‌ي رياضت و قهر
سر او نور آفتاب دهد		خلق او بوي مشک ناب دهد
زر نخواهد، که کديه باشد و دق		هر چه گويد درست گويد و حق
باشدش اکثر حديث به ياد		علم تفسير خوانده بر استاد
بر در خلق جز به دين نرود		به تکبر برين زمين نرود
شايد ار مرشد و امام بود		آنکه در علمش اين مقام بود
حب دنيا و جمع مال آمد		آنچه بر عالمان وبال آمد
زله بستن ز غايت خاميست		زلت خاص آفت عاميست
نکني، درد سر چه ميجويي؟		واعظي، خود کن آنچه ميگويي
چه نشيني؟ بايست بر يک پاي		جاي پيغمبر و رسول خداي
سينه پرجوش و چشمها پر نم		سر فرا پيش و دستها برهم
نقدهايي که در سحر يابي		عرض کن تحفهاي بيخوابي
زين نم و زين تپش تواني کشت		در دل اهل صدق تخم بهشت
سخت جاني دورا به نرمي کش		دو سه افسرده را به گرمي کش
خاص را مخلص حديث و کلام		عام را از حلال گوي و حرام
آب قرآن بر آتش تن ريز		بس ازين شعرهاي بادانگيز
ور نشينند منع بايد کرد		منشان پيش يکدگر زن و مرد
مده او را به وعظ دستوري		وعظ زن عفتست و مستوري
نازک و نغز و دلستان باشد		زن که او شاهد و جوان باشد
به جوانان و امردان ناظر؟		خود به مجلس چرا شود حاضر؟
بر سر ديگران کشيده قلم		شيخ بر منبر و زنان بر لم
تا بود مرد زير و زن بالا		برده خاتون به تخت بر کالا
از نماز و ورع چه کار آيد؟		خوب چون روي خود بيارايد
ور نگاهيت کرد، مست روي		دست بيرون کند، ز دست روي
چون بديد آن دو زلف چون عنبر		واعظ شب شب از سر منبر
آيت يا عزيز و يا يحيي		ياد گيرد شب اندران احيا
هم چو يعقوب در تاسف و آه		سوي مقري کند به روز نگاه
سوره‌ي يوسف و زليخا چست		پس بخوانند مقريان ز نخست
همه را محو عشق نامه کند		تا ز قرآن کلاه و جامه کند
کين نه وعظست ناز و جماشيست		داند ار ساوجيست ورکاشيست
دم دستار چار گز کني؟		چه دهي دين و باغ رز چه کني؟
سخني کسب کن به کد و عرق		لاف چندين مزن ز نقل ورق
چه گشايد ترا ز ذکر کسان؟		چند باشي عيال فکر کسان؟
اگر از جمع شيرمرداني		ذکر خود را بلند گرداني
با تو خود غير ازين حکايت نيست		فضل و علم تو جز روايت نيست
منماي آنچه نيست در طينت		مکن از جامه‌ي کسان زينت
معجزات سخن نمودستند		پيش ازين کاملا که بودستند
يادگاري گذاشتندهمه		زان معاني که داشتند همه
از نشانها چه ميهلي آنجا؟		ايکه مقبول و مقبلي آنجا
اين سخن را ز راستان بنيوش		راست گويي به راستگاري کوش