چو گل بيش ندهم سران را صداعي

چو گل بيش ندهم سران را صداعي شاعر : خاقاني کنم بلبلان طرب را وداعي چو گل بيش ندهم سران را صداعي صبوحي ميي، بوالفتوحي سماعي نه از کاس نوشم، نه از کس نيوشم چو عيسي بر آن صوت و جام اطلاعي ز مه جام و ز افلاک صوت اسم و دارم که طالع کند با دل من نزاعي منم گاو دل تا شدم شير طالع که از شير لرزد دل هر شجاعي ازين شير طالع بلرزم چو خوشه کز اين هفت ده نايدم ارتفاعي مرا طالع ارتفاعي است ديدم ازين هفت سفلي نمود امتناعي کنم قصد نه شهر علوي که...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

چو گل بيش ندهم سران را صداعي

شاعر : خاقاني

کنم بلبلان طرب را وداعي		چو گل بيش ندهم سران را صداعي
صبوحي ميي، بوالفتوحي سماعي		نه از کاس نوشم، نه از کس نيوشم
چو عيسي بر آن صوت و جام اطلاعي		ز مه جام و ز افلاک صوت اسم و دارم
که طالع کند با دل من نزاعي		منم گاو دل تا شدم شير طالع
که از شير لرزد دل هر شجاعي		ازين شير طالع بلرزم چو خوشه
کز اين هفت ده نايدم ارتفاعي		مرا طالع ارتفاعي است ديدم
ازين هفت سفلي نمود امتناعي		کنم قصد نه شهر علوي که همت
ز چرخ سدابي گشايم فقاعي		ولي خانه بر يخ بنا دارد ار من
که پيمودمش کمتر است از ذراعي		ازين شقه بر قد همت چه برم
ازين تنگ چشمي، ازين تنگ باعي		جهان نيز چون تنگ چشمان دور است
نه از صاع خواهان توان يافت صاعي		نه از جاه جويان توان يافت جاهي
نه نيلوفري رويد از شوره قاعي		نه روشندلي زايد از تيره اصلي
زنم چند نوبت چو مير مطاعي		نهم چار بالش در ايوان عزلت
درآويزم از چهره زرين قناعي		چو يوسف برآيم به تخت قناعت
ببين تا چه بيند مه از اجتماعي		ندارم دل جمعيت، تفرقه به
که وحشي صفاتي، بهيمي طباعي		ز انسان گريزم کدام انس ايمه
من و ناله هم‌کاسه و هم رضاعي		من و سايه هم‌زانو و هم‌نشيني
نويسم بهر صفحه‌اي لايباعي		کنم دفتر عمر وقف قناعت
ندارم به مدحت دل اختراعي		کرم مرد پس مرثيت گويم او را
نماند آفتاب کرم را شعاعي		شب بخل سايه برافکند و اينک
من و ترک اقطاع و پس انقطاعي		علي‌القطع نپذيرم اقطاع شاهان
بمير و نعيمش ندارم طماعي		چو مار و نعامه خورم خاک و آتش
من از آب و نانشان چه سازم ضياعي		چو نانند کون سوخته و آب رفته
نه آب است پس چيست؟ سر الضباعي		نه نان است پس چيست؟ نار الجحيمي
سوي مال و نان پاره ميل و نزاعي		ندارم سپاس خسان، چون ندارم
که آخر خمارم رساند صداعي		به او نشاط شراب آن نيرزد
که جستن به هر مجلسي اصطناعي		کتابت نهادن به هر مسجدي به
کاحاديث مسند کنم استماعي		مدب شوم يا فقيه و محدث
که در صدر شاهان نماند انتفاعي		به صف النعال فقيهان نشينم
نويسم خط ثلث و نسخ و رقاعي		ور از فقه درمانم آيم به مکتب
نه ملک و منالي، نه مال و متاعي		وليکن گرفتم که هرگز نجويم
نه رومي بساطي، نه مصري شراعي		نه ترکي و شاقي، نه تازي براقي
که مستغنيم دارد از انتجاعي		هم آخر بنگزيرد از نقد و جنسي
نه جائي ببايد به خير البقاعي		نه جامه ببايد ز خير الثيابي
به ماهي دو وقتم ببايد جماعي		به روزي دو بارم ببايد طعامي
معاشي که مفرد بود يا مشاعي		بر اين اختصار است ديگر نجويم