کوس عزلت زن دوال رايگان کس مخور | | در جهان کس نيست اندوه جهان کس مخور |
گردن اندر کش، قفاي امتحان کس مخور | | دامن اندر چين، بساط احتشام کس مبين |
شيرمردا هيچ سوگندي به جان کس مخور | | آنکه کس ديدي کنون مقلوب کس شد هان و هان |
گر خوري غبني از آن خود خور، آن کس مخور | | چون فلک با تو نسازد با دگر کس گو مساز |
از تن خود گوشت ميخور استخوان کس مخور | | چون سگ و زاغ استخوان خوردي و اکنون همچو کرم |
صيد دست خويش خور طعمهي دهان کس مخور | | در هنر فرزند بازي نه کبوتر بچهاي |
قدر خود بشناس و قوت از خوان و خان کس مخور | | تو نه آني کز کفت روحانيان شکر خورند |
ماهيآسا هيچ آب از آبدان کس مخور | | آب باران خور صدف کردار گاه تشنگي |
شمعوار از خود غذا ميخور، ز خوان کس مخور | | تا کي از پرز کسان روزي خوري همچون چراغ |
چون تو با غم خو گرفتي زعفران کس مخور | | گر کسي را زعفران شادي فزايد، گو فزاي |
ياد جان خويش خور ياد روان کس مخور | | چون تو اندر خانهي خود مي هم آن خود خوري |
خون دل ميخور که نوشت باد، نان کس مخور | | هاي خاقاني جهان را آزمودي کس نماند |
برون دير صورت کني زرنگار | | تو را کعبهي دل درون تار و مار |
در دير را حلقه آيد به کار | | مبر قفل زرين کعبه بدانک |
تو ز اصحاب فيلي نه ز اصحاب غار | | زهي کعبه ويران کن دير ساز |
هم از تو به سنگي برآيد دمار | | گر اينجا به سنگي نيابي فرود |
هم آخر به مرغي شوي سنگسار | | گر اول به پيلي کني قصد سنگ |
خرت سم فکنده است، با رنج بار | | رهت سنگلاخ است خاقانيا |