کاخر بيا و بشنو دستان و داستانم | | آيد ز ني حديثي هر دم بگوش جانم |
در من بچشم معني بنگر که من نه آنم | | من آن نيم که ديدي و آوازهام شنيدي |
رمزي چنانکه داني رازي چنانکه دانم | | گر گوش هوش داري بشنو که باز گويم |
من پرده سوز انسم من پرده ساز جانم | | من بلبل فصيحم من همدم مسيحم |
من رازدار غيبم من راوي روانم | | من بادپاي روحم من بادبان نوحم |
در شرح عشق دادن روحست ترجمانم | | گاه ترانه گفتن عقلست دستيارم |
داود مست گردد چون من زبور خوانم | | عيسي روان فزايد چون من نفس برآرم |
وز پردهي دل آيد دستان دلستانم | | در گوش هوش پيچد آواز دلنوازم |
بي حرف صوت سازم بيلب حديث رانم | | بي فکر ذکر گويم بيلهجه نغمه آرم |
همواره زار و زردم زانرو که ناتوانم | | پيوسته در خروشم زيرا که زخم دارم |
بنگر چو بت پرستان زنار برميانم | | اکنون که صوفي آسا تجريدخرقه کردم |
با اين بريده پائي با باد همعنانم | | ببريدهاند پايم در ره زدن وليکن |
ليکن چه چاره سازم کز خويش در فغانم | | معذورم ار بنالم زيرا که ميزنندم |
اکنون که پير گشتم همدست کودکانم | | وقتي که طفل بودم هم خرقه بود خضرم |
از شهر بي زبانان معلوم کن زبانم | | خواجو اگر نداني اسرار اين معاني |