شنيدم که مغروري از کبر مست

شنيدم که مغروري از کبر مست شاعر : سعدي در خانه بر روي سائل ببست شنيدم که مغروري از کبر مست جگر گرم و آه از تف سينه سرد به کنجي درون رفت و بنشست مرد بپرسيدش از موجب کين و خشم شنيدش يکي مرد پوشيده چشم جفائي کزان شخصش آمد به روي فرو گفت و بگريست بر خاک کوي يک امشب به نزد من افطار کن بگفت اي فلان ترک آزار کن به خانه در آوردش و خوان کشيد به خلق و فريبش گريبان کشيد بگفت ايزدت روشنايي دهاد بر آسود درويش روشن نهاد سحر ديده بر کرد وعالم...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

شنيدم که مغروري از کبر مست

شاعر : سعدي

در خانه بر روي سائل ببست		شنيدم که مغروري از کبر مست
جگر گرم و آه از تف سينه سرد		به کنجي درون رفت و بنشست مرد
بپرسيدش از موجب کين و خشم		شنيدش يکي مرد پوشيده چشم
جفائي کزان شخصش آمد به روي		فرو گفت و بگريست بر خاک کوي
يک امشب به نزد من افطار کن		بگفت اي فلان ترک آزار کن
به خانه در آوردش و خوان کشيد		به خلق و فريبش گريبان کشيد
بگفت ايزدت روشنايي دهاد		بر آسود درويش روشن نهاد
سحر ديده بر کرد وعالم بديد		شب از نرگسش قطره چندي چکيد
که آن بي بصر ديده بر کرد دوش		حکايت به شهر اندر افتاد و جوش
که برگشت درويش از او تنگدل		شنيد اين سخن خواجه سنگدل
که چون سهل شد بر تو اين کار سخت؟		بگفتا حکايت کن اي نيکبخت
بگفت اي ستمگار برگشته روز		که بر کردت اين شمع گيتي فروز؟
که مشغول گشتي به جغد از هماي		تو کوته نظر بودي و سست راي
که کردي تو بر روي او در، فراز		به روي من اين در کسي کرد باز
به مردي که پيش آيدت روشني		اگر بوسه بر خاک مردان زني
همانا کز اين توتيا غافلند		کساني که پوشيده چشم دلند
سر انگشت حسرت به دندان گزيد		چو برگشته دولت ملامت شنيد
مرا بود دولت به نام توشد		که شهباز من صيد دام تو شد
فرو برده چون موش دندان به آز؟		کسي چون بدست آورد جره باز
ز خدمت مکن يک زمان غافلي		الا گر طلبکار اهل دلي
که يک روزت افتد همايي به دام		خورش ده به گنجشک و کبک وحمام
اميدست ناگه که صيدي زني		چو هر گوشه تير نياز افگني
ز صد چوبه آيد يکي بر هدف		دري هم برآيد ز چندين صدف