شنيدم که مردي غم خانه خورد

شنيدم که مردي غم خانه خورد شاعر : سعدي که زنبور بر سقف او لانه کرد شنيدم که مردي غم خانه خورد که مسکين پريشان شوند از وطن زنش گفت از اينان چه خواهي؟ مکن گرفتند يک روز زن را به نيش بشد مرد نادان پس کار خويش همي کرد فرياد و مي‌گفت شوي: زن بي خرد بر در و بام و کوي تو گفتي که زنبور مسکين مکش مکن روي بر مردم اي زن ترش بدان را تحمل، بد افزون کند کسي با بدان نيکويي چون کند؟ به شمشير تيزش بيازار حلق چو اندر سري بيني آزار خلق بفرماي تا...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

شنيدم که مردي غم خانه خورد

شاعر : سعدي

که زنبور بر سقف او لانه کرد		شنيدم که مردي غم خانه خورد
که مسکين پريشان شوند از وطن		زنش گفت از اينان چه خواهي؟ مکن
گرفتند يک روز زن را به نيش		بشد مرد نادان پس کار خويش
همي کرد فرياد و مي‌گفت شوي:		زن بي خرد بر در و بام و کوي
تو گفتي که زنبور مسکين مکش		مکن روي بر مردم اي زن ترش
بدان را تحمل، بد افزون کند		کسي با بدان نيکويي چون کند؟
به شمشير تيزش بيازار حلق		چو اندر سري بيني آزار خلق
بفرماي تا استخوانش دهند		سگ آخر که باشد که خوانش نهند؟
ستور لگدزن گرانبار به		چه نيکو زده‌ست اين مثل پير ده
نيارد به شب خفتن از دزد، کس		اگر نيکمردي نمايد عسس
بقيمت تر از نيشکر صد هزار		ني نيزه در حلقه‌ي کارزار
يکي مال خواهد، يکي گوشمال		نه هر کس سزاوار باشد به مال
چو فربه کني گرگ، يوسف درد		چو گربه‌نوازي کبوتر برد
بلندش مکن ور کني زو هراس		بنائي که محکم ندارد اساس
چو يکران توسن زدش بر زمين		چه خوش گفت بهرام صحرانشين
که گر سر کشد باز شايد گرفت		دگر اسبي از گله بايد گرفت
که سودي ندارد چو سيلاب خاست		ببند اي پسر دجله در آب کاست
بکش ورنه دل بر کن از گوسفند		چو گرگ خبيث آمدت در کمند
نه از بد گهر نيکويي در وجود		از ابليس هرگز نيايد سجود
عدو در چه و ديو در شيشه به		بد انديش را جاه و فرصت مده
چو سر زير سنگ تو دارد بکوب		مگو شايد اين مار کشتن به چوب
قلم بهتر او را به شمشير دست		قلم زن که بد کرد با زيردست
تو را مي‌برد تا به دوزخ دهد		مدبر که قانون بد مي‌نهد
مدبر مخوانش که مدبر کس است		مگو ملک را اين مدبر بس است
که ترتيب ملک است و تدبير راي		سعيد آورد قول سعدي به جاي