شبي زيت فکرت همي سوختم

شبي زيت فکرت همي سوختم شاعر : سعدي چراغ بلاغت مي افروختم شبي زيت فکرت همي سوختم جز احسنت گفتن طريقي نديد پراگنده گويي حديثم شنيد که ناچار فرياد خيزد ز درد هم از خبث نوعي در آن درج کرد در اين شيوه‌ي زهد و طامات و پند که فکرش بليغ است و رايش بلند که آن شيوه ختم است بر ديگران نه در خشت و کوپال و گرز گران وگر نه مجال سخن تنگ نيست نداند که ما را سر جنگ نيست سر خصم را سنگ، بالش کنيم بيا تا در اين شيوه چالش کنيم نه در چنگ و بازوي زور...