جان ملکان زنده به دولتکدهي ماست | | مردي و جوانمردي آئين و ره ماست |
در يوزهگر سايهي پر کله ماست | | روزي ده سياره بر کسب ضيارا |
از دهر برافکندن شرها شره ماست | | گر چه شره هر چه شه آمد سوي شرست |
که تابرهي کاهکشان برگ که ماست | | برگ که ما از که بيجاده نترسد |
در نطع جهان هر چه پيادهست شه ماست | | آنجا که بود کوشش شطرنج تواضع |
در عمر گنه بيني آن گه گنه ماست | | و آنجاي که بخشايش ما دم زد اگر تو |
هر عزم که در رغم سفيهان تبه ماست | | حقا که نه بر زندگي و دولت و دينست |
در بندگي آنجا که آن عامه مه ماست | | هر عارضه کيد ز خداوند بر ما |
آنجا که «بگير» ما و آنجا که «نه» ماست | | ما خازن نيک و بد حقيم ز ما نيست |
اقليم جهان ديده و عيوق گه ماست | | المنة لله که بر دولت و ملت |
از بيم يکي بنده که زير شبه ماست | | چشم ملکان زير سپيديست ز بس اشک |
در خدمت کمتر حشم بارگه ماست | | آنکس که ملوکان به غلاميش نيرزند |
پر ماه نو از بوس شهان پايگه ماست | | بهر شرف خود چو مه چارده هر روز |
سلطان فلک بندهي زرين کله ماست | | از بهر زر و سيم نه بل کز پي تشريف |
آن مه که به از چشمهي خورشيد مه ماست | | گرچه مه چرخ آمد خورشيد وليکن |
زلف پس گوش بت ما بنده ره ماست | | باشد همه را بنده سوي عزت و ما را |
زيرا که در آيينه هم از ما شبه ماست | | از بهر دويي آينه در دست نگيريم |
آن دور چو بگذشت گه ماست گه ماست | | راندند بسي کامروايي سلف ما |
آنکو دل ما دارد بهرامشه ماست | | بهرامشه ار چه که شه ماست وليکن |