هر که را انديشه‌ي درمان بود

هر که را انديشه‌ي درمان بود شاعر : عطار درد عشق تو برو تاوان بود هر که را انديشه‌ي درمان بود کو ز چشم خويشتن پنهان بود بر کسي درد تو گردد آشکار ليک همچون ذره سرگردان بود گرچه دارد آفتابي در درون زانکه محجوبي عذاب جان بود اي دل محجوب بگذر از حجاب مي‌توان گفتن که بس آسان بود گر هزاران سال باشي در عذاب اين عذاب سخت صد چندان بود ليک گر افتد حجابي در رهت تا نميري کي تو را درمان بود چند انديشي بمير از خويش پاک نه دگر سوزنده نه گريان...