چو از جيبش مه تابان برآيد
چو از جيبش مه تابان برآيد
شاعر : عطار
خروش از گنبد گردان برآيد چو از جيبش مه تابان برآيد به وقت شرم صد چندان برآيد بسي گل ديدهام اما ز رويش بگويم با تو صد ديوان برآيد اگر انديشهي يک روزهي او که از گلنار تو ريحان برآيد بدو گفتم که اي گلچهره مگذار ز گرد چشمهي حيوان برآيد مرا گفتا که خوش باشد که سبزه سزد گر از گل خندان برآيد خط سبزم به چستي سرخييي جست که بي شک سبزه از باران برآيد خطم گر مينخواهي نيز مگري دمار از خلق سرگردان برآيد جهانسوزا ز پرده گر برآيي که تا کار من حيران برآيد فرو شد روز من يک شب برم آي عجب نبود اگر با جان برآيد مرا با شير شد مهر تو در دل بده يک بوسه تا آسان برآيد ز من جان خواستي و نيست دشوار ز بيم زلف مه پنهان برآيد زهي زلفت گرفته گرد عالم بسا ممن که از ايمان برآيد چو زلف کافرت در کار آيد ندانم تا کي از زندان برآيد دلم در چاه زندان فراق است که تا زين چاه بيپايان برآيد ز يک موي سر زلفت رسن ساز دلش زين وادي هجران برآيد اگر عطار بويي يابد از تو