اهل ليلي نيز مجنون را دمي

اهل ليلي نيز مجنون را دمي شاعر : عطار در قبيله ره ندادندي همي اهل ليلي نيز مجنون را دمي پوستي بستد ازو مجنون مست داشت چوپاني در آن صحرا نشست خويشتن را کرد همچون گوسفند سرنگون شد، پوست اندر سرفکند در ميان گوسفندانم گذار آن شبان را گفت بهر کردگار تا بيابم بوي ليلي يک زمان سوي ليلي ران رمه، من در ميان بهره گيرم ساعتي از دوست من تا نهان از دوست، زير پوست من در بن هر موي تو مرديستي گر ترا يک دم چنين درديستي روزي مردان ميدانت نبود...

شنبه، 6 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

اهل ليلي نيز مجنون را دمي

شاعر : عطار

در قبيله ره ندادندي همي		اهل ليلي نيز مجنون را دمي
پوستي بستد ازو مجنون مست		داشت چوپاني در آن صحرا نشست
خويشتن را کرد همچون گوسفند		سرنگون شد، پوست اندر سرفکند
در ميان گوسفندانم گذار		آن شبان را گفت بهر کردگار
تا بيابم بوي ليلي يک زمان		سوي ليلي ران رمه، من در ميان
بهره گيرم ساعتي از دوست من		تا نهان از دوست، زير پوست من
در بن هر موي تو مرديستي		گر ترا يک دم چنين درديستي
روزي مردان ميدانت نبود		اي دريغا درد مردانت نبود
در رمه پنهان به کوي دوست شد		عاقبت مجنون چو زير پوست شد
پس به آخر گشت زايل هوش ازو		خوش خوشي برخاست اول جوش ازو
برگرفتش آن شبان بردش به دشت		چون درآمد عشق و آب از سرگذشت
تا دمي بنشست آن آتش ز آب		آب زد بر روي آن مست خراب
کرد با قومي به صحرا درنشست		بعد از آن، روزي مگر مجنون مست
سر برهنه مانده‌اي اي سرفراز		يک تن از قومش به مجنون گفت باز
گر بگويي من بيارم اين نفس		جامه‌اي کان دوست‌تر داري و بس
هيچ جامه بهترم از پوست نيست		گفت هرجامه سزاي دوست نيست
چشم بد را نيز مي‌سوزم سپند		پوستي خواهم از آن گوسفند
پوست خواهد هرک ليلي دوستست		اطلس و اکسون مجنون پوستست
کي ستانم جامه‌اي جز پوست من		برده‌ام در پوست بوي دوست من
چون ندارم مغز باري پوستي		دل خبر از پوست يافت از دوستي
پس صفات تو بدل گرداندت		عشق بايد کز خرد بستاندت
بخشش جانست و ترک ترهات		کمترين چيزيت در محو صفات
زانک بازي نيست جان بازي چنين		پاي درنه گر سرافرازي چنين