اهل ليلي نيز مجنون را دمي

اهل ليلي نيز مجنون را دمي شاعر : عطار در قبيله ره ندادندي همي اهل ليلي نيز مجنون را دمي پوستي بستد ازو مجنون مست داشت چوپاني در آن صحرا نشست خويشتن را کرد همچون گوسفند سرنگون شد، پوست اندر سرفکند در ميان گوسفندانم گذار آن شبان را گفت بهر کردگار تا بيابم بوي ليلي يک زمان سوي ليلي ران رمه، من در ميان بهره گيرم ساعتي از دوست من تا نهان از دوست، زير پوست من در بن هر موي تو مرديستي گر ترا يک دم چنين درديستي روزي مردان ميدانت نبود...